Op zoek naar een pauzeknop in wat leven heet, trok ik me een paar dagen terug in een klooster. Even de externe prikkels uitzetten en de blik naar binnen richten, rust en natuur opzoeken, en – ook niet onbelangrijk – verzorgd worden van dageraad tot lichten-uit. Soms heb je gewoon een rehab voor de geest nodig.
Overigens leek rehab, reinheid en regelmaat voor het lichaam me ook geen slecht idee. Het was te hopen dat de broeders geen brouwerij achter de hand hadden waar allerlei kloosterbiertjes geproefd moesten worden. Of dat er standaard flessen wijn op tafel kwamen – hoe zat dat tegenwoordig met die katholieken? Onthouding moest het woord zijn, buiten de drie vegetarische maaltijden per dag om.
Ik ben een eiland uitgestrekt in de ruimte en de tijd
Mijn laptop had ik in mijn tas gestopt als een soort ontsnappingsroute, mocht het allemaal erg saai of juist overweldigend uitpakken. Plus een hele stapel boeken, want er moest wel wat te kiezen zijn op al die avonden vroeg naar bed. Moe gewandeld en uitgedacht zou ik me overgeven aan The Four Quartets van T.S. Eliot, of, vooruit, The Tao of Pooh. Misschien kreeg ik zelfs wel inspiratie om aan mijn eigen boek te werken! De verwachtingen waren, kortom, hooggespannen.
‘Een rondje door de kloostertuin duurt een minuut of zes, dus je kunt er ook een paar achter elkaar doen. Of heel langzaam lopen,’ zei de kloostermedewerker. In de zachte regen volg ik mijn eigen voeten op het pad. Vier rondjes doe ik, en dan nog vier. Ik herinner me de sensatie van de Extreme Slow Walk, een oefening waarbij je je zo langzaam voortbeweegt dat de onderkant van je voeten een belangrijker zintuig wordt dan alles daarboven.
Even tussendoor… Meer columns lezen van Miriam Rasch? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Meld u aan voor onze nieuwsbrief
Daarvoor – of daarna? in elk geval is het midden op de dag – lig ik in mijn kamer op het smalle bed en luister met mijn ogen dicht naar een stuk van Éliane Radigue, ‘L’Île re-sonante’. Het blikkerige geluid uit mijn telefoon vult de kamer nauwelijks, maar resoneert in horizontale positie met mijn hele lijf. Ik ben een eiland uitgestrekt in de ruimte en de tijd, en vanaf de zeebodem verbonden met de hele wereld.
De laptop, die bleef in de tas.
Miriam Rasch is essayist en filosoof en verbonden aan de Willem de Kooning Academie.
