Filosofie is niet alleen makkelijker als je denkt, maar ook als je praat. Op zijn vijftigste onderging de Franse filosoof Jean-Luc Nancy een harttransplantatie. Een kort gesprek tussen hem en zijn nieuwe hart, geïnspireerd op zijn essay De indringer (2000).
Nancy: Eh… hallo! Ik dacht: laat ik me even voorstellen. Ik ben…
Hart: Voorstellen? Hoezo? Dat doen toch alleen vreemden?
Nancy: Ja, maar dat zijn we ook. Je komt uit iemand die ik niet ken en die net is overleden… Je bent niet van mij.
Hart: Nou, ik ben je anders minder vreemd dan je oude hart. Ik hou je in elk geval in leven.
Nancy: Ja, maar…
Hart: Zeg eens: wat dacht je toen je van de dokter hoorde dat je hart versleten was?
Nancy: Eerlijk gezegd wilde ik mijn hart uitspugen. Het voelde alsof ik iets giftigs in mijn lijf had.
Hart: Nou dan! Ik ben minder vreemd dan dat.
Nancy: Dat betwijfel ik. Mijn lichaam herkent je als vreemde en wil je afstoten. Om dat te voorkomen moet ik zelfs medicijnen slikken die mijn immuunsysteem platleggen. En omdat mijn immuunsysteem niet meer goed werkt heb ik kanker gekregen. Als dat niet vreemd is…
Hart: Kanker bestaat toch uit je eigen cellen?
Nancy: Ja.
Hart: Je bent dus zelf vreemd! Altijd al geweest.
Nancy: Hoe bedoel je?
Hart: Je lichaam was altijd al doordrongen van dingen die van buiten komen. Je draagt een bril om goed te zien, er leven 100 biljoen bacteriën in je darmen en er zitten schroeven in je heup. Je lichaam is een samenraapsel van vreemde dingen. Maar pas door mij word je je hiervan bewust. Jij, mijn vriend, bent van nature kunstmatig – net Frankenstein.
Nancy: Je hebt gelijk. Wat een vreemde gedachte!
