Vliegschaamte heb ik eerlijk gezegd niet. Desondanks probeer ik zo min mogelijk te vliegen. Sommige plekken op aarde zijn echter moeilijk anders te bereiken, dus vloog ik voor een cursus naar Kreta. Vanaf Schiphol.
Na de bagage-incheck zocht ik de rij voor de security. Toen ik meende die te zien bleek het niet het begin, maar een stuk van de rij. Ik liep door naar de staart. Wachtend en schuifelend, steeds een paar stappen en dan weer stilstaan, kwam ik na een halfuur in een ruimte waar de rij zesmaal heen en weer geleid werd, totdat die weer verderging, nu in de richting waaruit ik gekomen was. Weer een halfuur later meende ik in de verte het eind te zien. Dat bleek echter het punt waar ik aanvankelijk het begin van de rij had gemeend te zien; we gingen hier slechts een hoek om.
Tot dan toe prees ik me nog gelukkig dat we tenminste binnen het gebouw waren in plaats van buiten, zoals ik op tv had gezien. Maar na een dik uur kwam ik erachter dat de rij daar pas naar buiten ging. Verder schuifelen en wachten. Gelukkig: een informatiebord! ‘Wachttijd vanaf dit punt meer dan 90 minuten.’ Verder schuifelen. Een uur later weer een bord: ‘Wachttijd vanaf dit punt ca. 70 minuten.’ Ik verwachtte op het volgende bord het opschrift dat Dante boven de hel plaatste (‘Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt’).
‘Vakantiegangers laten de ellende gelaten over zich heen komen’
Uiteindelijk bereikte ik na vier uur de gate, waar het vliegtuig nog stond. Waarschijnlijk was het goedkoper vertraging op te lopen dan zoveel passagiers mis te lopen.
Wat me bij dit alles het meest verbaasde: vrijwel alle wachtenden voor, achter en naast me leken duidelijk vakantiegangers die de ellende gelaten over zich heen lieten komen. Ze vertelden elkaar over waar ze vorige maand heen gevlogen waren of waar ze de volgende keer naartoe zouden gaan. Velen maakten hun eerste vakantiefoto’s, niet van het strand, maar van de rijen. Ze werden meteen verstuurd: kijk, wij staan echt in die onafzienbaar lange rijen die je op de televisie ziet. Meteen een eerste vakantieverhaal.
Als er voor het vaccinatiecentrum een rij zou staan die maar een tiende van deze lengte had, zou niemand zich meer laten prikken. Maar vliegen geven we er niet voor op. Je zou je er haast voor gaan schamen.
