De nacht is gewoon anders dan de dag, dáárom is ze belangrijk.’
‘Waarom is de nacht anders dan de dag?’
Het was een workshop vragen stellen. De ander moest op elke stelling antwoorden met een waaromvraag. Zo zou je erachter komen wat echt belangrijk voor je is, waar je je voor wilt inzetten. Voor deze student was dat het nachtleven.
‘Maar waarom is de nacht anders dan de dag?’ vroeg haar gespreksgenoot nog eens.
‘Omdat… de nacht anders is. Dan de dag.’
Ze keek vertwijfeld. Je moest erbij zijn, het was niet in woorden uit te drukken.
Ik vroeg me af hoe vaak deze eerstejaars ‘de nacht’ had meegemaakt, aangezien die de afgelopen twee jaar min of meer afgeschaft was. Niet zo gek dat het moeilijk was er woorden aan te geven.
De laatste keer dat ik zelf zo’n nacht meemaakte, was in januari. Vanaf mijn lockdownbank keek ik naar een film van een lockdownfilmfestival. Neptune Frost plaatst je midden in de jungle van Burundi, waar de mijnwerkers die de mineralen voor onze smartphones uit de aarde bikken elkaar vinden, op de vlucht en op zoek naar een ander leven. Er vormt zich een gemeenschap van afrofuturisten, tijdreizigers. Om te ontsnappen aan dit leven moet je eerst ontsnappen aan de tijd. De beste manier om dat te doen is door een nacht lang flink te feesten. De kijker is ook uitgenodigd.
Dan begint het licht te worden. De tijdreizigers zitten uitgeput bij elkaar, te moe om nog te dansen, te gelukkig om afscheid te nemen van de nacht. Ze glimlachen naar elkaar, steken nog een laatste sigaret op. Ik kon wel janken, ik dacht: voordat ik doodga wil ik nog één keer zo, in de schemering, bij het kampvuur zitten. Je hebt het gehaald, morgen zien we wel verder. Of niet.
Waarom is de nacht belangrijk? De nacht verzoent je met het feit dat er ooit geen morgen op zal volgen.
Waarom de nacht belangrijk is? Omdat ze toch elke keer weer de toegang tot de ochtend is. ‘And then there was fire. There was day and then there was light,’ zingt de afrofuturist.
De nacht is een tijdmachine.
