Home Niet liken
Mens en techniek

Niet liken

Miriam Rasch is essayist en filosoof en verbonden aan de Willem de Kooning Academie.

Door Miriam Rasch op 24 februari 2023

Miriam Rasch column ontroering middelvinger

Miriam Rasch is essayist en filosoof en verbonden aan de Willem de Kooning Academie.

FM3 2023 cover
03-2023 Filosofie magazine Lees het magazine

Dit artikel krijgt u van ons cadeau

Wilt u onbeperkt toegang tot de artikelen op Filosofie.nl? U bent al abonnee vanaf €4,99 per maand. Sluit hier een abonnement af en u heeft direct toegang.

Het was een glorieus moment, die ochtend aan de ontbijttafel dat mijn vriend bekende, enigszins verwonderd: ‘Ik heb nog nooit van m’n leven een like gegeven.’ Ik moest grinniken, kreeg de slappe lach, wat allengs uitliep op een paniekaanval. Wat was mijn leven de afgelopen vijftien jaar anders geweest dan een lange parade van likes? ‘Mag ik dit op Twitter zetten?’ vroeg ik niettemin toen ik weer bijgekomen was.

Inmiddels heb ik alweer een paar maanden geen like uitgedeeld. Het kwam door Elon Musk, die Twitter na allerlei gedoe dan toch overnam. Ik kon gewoon niet meer; soms is een principiële grens lichamelijk voelbaar. Zo’n omhooggevallen autohandelaar die 44 miljard uitgeeft aan een speeltje voor zijn gekneusde ego. De totale nitwitterij waarmee mensen vervolgens werden gekleineerd, ontslagen, vermorzeld. De teruggedraaide verbanning van de Grote Boze Oranjekuif. Ik wilde er geen cent meer aan bijdragen.

Meer prikkelende columns lezen uit Filosofie Magazine? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief

Meld u aan voor onze nieuwsbrief

Ontvang elke woensdag het laatste filosofie nieuws, de beste artikelen van de week en af en toe een aanbieding.
Ontvang wekelijks het laatste filosofienieuws, de beste artikelen en af en toe een aanbieding.

Na een tijdje zonder likes zag ik in dat niet Musk het grootste probleem is, maar de schaduw die hij werpt. Alle twitteraars, zonder uitzondering, zijn ineens onderdeel van zijn hofhouding geworden, narren in een lelijk protspaleis dat op instorten staat. Zelfs hen die ik graag mag, kon ik daar niet meer velen.

Soms is een grens lichamelijk voelbaar

Ooit was ik zo ook bij Instagram weggelopen, eerst vanwege Mark Zuckerberg die met z’n leugenplatforms genocide bleek te faciliteren, en daarna nog eens omdat ik me aan mijn vrienden begon te ergeren, met hun selfies en stillevens versluierd in quasidiepzinnige filtertjes. De machtswellust van die kerels is één ding, maar als ze met hun mediumpjes ook nog tussen mij en mijn vrienden in gaan staan, in plaats van ons zoals beloofd te verbinden… In eerste instantie nam ik het nota bene mijn vrienden zelf kwalijk, met hun duckfaces en hashtags; vervolgens gaf ik mezelf en mijn strenge veeleisendheid de schuld, tot ik inzag dat het platform een spiegel is die, omhooggehouden door wannabe Romeinse keizers, eenieder die erin kijkt vervormt tot een vercommercialiseerde karikatuur. Na de principiële grens volgt de banale bevestiging: weg hier.

En al die tijd zat dus tegenover me aan de ontbijttafel mijn eigen Galliër ten voorbeeld niet te liken. Vind ik leuk.