Van kind worden we volwassene. Maar verliezen we niet iets in deze ontwikkeling? Kinderen lijken soms nog onbeïnvloed te zijn, helemaal zichzelf. Ze worden vaak als authentiek en vrij gezien, ook in de filosofie.
Voor de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche was het kind het beeld van de ultieme vrije geest, die los is van invloeden van de samenleving. In een passage van Zo sprak Zarathoestra voert Nietzsche drie figuren op: de kameel, de leeuw en het kind. De kameel staat voor de gebonden geest. Deze draagt alle last mee die zijn omgeving op zijn rug heeft gestapeld. De leeuw staat voor de rebel of de revolutionair. Hij is niet echt vrij, omdat hij zich gedwongen voelt om in opstand te komen tegen de heersende normen. Het kind is voor Nietzsche de ultieme vrije geest. Het kind voelt zich namelijk niet gebonden aan maatschappelijke normen en voelt dus ook niet de noodzaak zich ertegen te verzetten.
Een andere filosoof die hoog opgaf van de authenticiteit van het kind was de achttiende-eeuwse Jean-Jacques Rousseau. In Emile betoogt hij dat kinderen van nature goed zijn en alleen door maatschappelijke invloeden verdorven raken. Door het kind te beschermen tegen de boze buitenwereld zou het kind opgroeien tot een goed persoon.
Als volwassenen kennen we de effecten van groepsdruk maar al te goed. Maar nog vaker hebben we helemaal niet door dat we dingen doen vanwege de goedkeuring of afkeuring van onze omgeving. Wat zou jij doen als niemand je om je gedrag zou prijzen of bekritiseren?
Dit artikel is exclusief voor abonnees
