Volgens mij was ik een jaar of negen toen ik mijn opa het hoorde zeggen. Goedbedoeld en wijze woorden en alles, maar het klonk me toch wat eigenaardig in de oren. Ik dacht: hoe weet ik nu wat er in dat leven zit, en hoe ik het eruit kan halen? Heeft iemand daar een gebruiksaanwijzing voor alstublieft?
Ook nu struikel ik nog weleens over deze vage aanbeveling, vaak in een veeleisender variant: je moet álles uit het leven halen wat erin zit!
Ik vraag me dan af of je daar niet heel moe van wordt, van dat alles dat je maar uit het leven moet halen. En van wie dat moet. En wat de consequenties zijn als ik er niet aan voldoe – dat moeten, dat alles, het leven en dat eruit halen.
Als je er alles uit moet halen, dan toch ook teleurstelling?
Soms betrap ik mezelf erop dat ik mezelf die vraag stel: ben ik er nu, op dit moment, wel alles uit aan het halen wat erin zit? Loop ik in de Efteling met mijn familie, roetsj ik in een achtbaan naar beneden en bedenk dan: is dit zo’n moment waarop ik eruit haal wat erin zit? Ik denk dan graag van wel. Voel ik me dan goed over mezelf? Ja. Maar op andere momenten, wanneer ik mezelf lui met een zak pindarotsjes op de bank drapeer, zit die zin me behoorlijk in de weg. Ik zou nu eigenlijk uit het leven moeten halen wat erin zit, denk ik dan, vlak voor ik een nieuw pindarotsje in mijn mond stop.
Of is zo’n lui-doelloos-pindarotsje-bankdrapeermoment óók eruit halen wat erin zit? Als je er álles uit moet halen, dan toch niet alleen de actie, de successen en jubelmomenten, maar ook verdriet, teleurstelling, doelloosheid, Netflix en pindarotsjes, lijkt me. Alles is immers allesomvattend, dan kun je niet selectief zijn.
Kún je eigenlijk uit het leven halen wat erin zit? Of moet je je verzoenen met het gegeven dat er dingen zijn die je sowieso nooit zult meemaken? Is dit advies slechts een onschuldige oproep tot actie? Of klampen we ons wellicht vooral vast aan het idee dat we alles uit het leven kunnen halen voor een beetje existentiële geruststelling?
