Ellen Deckwitz (38) is dichter en schrijver. Voor haar bundel Hogere natuurkunde ontvangt zij in oktober de E. du Perronprijs.

Tijdens mijn studie literatuurwetenschap kregen we fragmenten te lezen van postmoderne denkers zoals Foucault en Derrida. In de syllabus zat ook een pagina van een zekere Maurice Blanchot. Toen ik die ene pagina las, was ik verkocht. In die periode schreef ik al gedichten en essays. Maar waarom zou je schrijven? Wat is de waarde ervan? Blanchot stelt dat woorden alleen globaal kunnen zeggen wat we denken en wat we bedoelen – een pessimistische gedachte. Mij trof zijn idee dat een schrijver via zijn schrijfwerk een blik kan krijgen op dat wat niet in taal kan worden gevat. Schrijven is een soort limietervaring. Er is iets wat je wilt benoemen, een ervaring, een gevoel, iets wat je nog nooit eerder in taal, in woorden of zelfs in beelden gevat hebt gezien. En juist door met taal eromheen te cirkelen ga je de contouren ervan zien. Iets wat zich buiten de taal bevindt, laat zich dus desondanks op z’n best alleen maar benaderen via taal.