De film Mary Poppins Returns was net een halfuur bezig toen mijn dochter fluisterde: ‘Mama, wanneer begint Mindf*ck weer?’
Grappig genoeg was ongeveer gelijktijdig ook bij mij die vraag opgekomen. Terwijl ik naar de gouvernante met magische gaven keek, drong het tot me door dat de televisie-illusionist Victor Mids vroeger een vrouw was. Mary Poppins kon een dolfijn in bad laten verschijnen, kapotte schalen weer heel maken en afbeeldingen daarop laten veranderen. Precies zoals Victor Mids. En waar Mids bijgestaan werd door een vriendelijke gorilla, had Mary Poppins ook veel fictieve dierenvriendjes.
De Britse schrijver P.L. Travers bedacht de gouvernante in 1934 in onzekere en woelige tijden: financiële onzekerheid was alomtegenwoordig en de verbeelding – je een wereld voorstellen waarin alles mogelijk is – bood een aangename ontsnapping aan de kille realiteit van geldtekort en schuldeisers.
Als ouder kon ik niet anders dan tevreden instemmen met de vele moralen en moraaltjes die in de nieuwe verfilming waren gestopt:
1. Je moet niet alleen denken aan de winst, maar ook aan je medemens;
2. Je ware liefde kan ook de slagersjongen of de postbode zijn, naar wie je nooit omkeek;
3. Volwassen mensen moeten niet het speelse kind in zichzelf verwaarlozen (all work and no play makes Jack a dull boy);
4. Kinderen zijn de loyaalste en soms meest wijze mensen op aarde; en bovenal
5. Kijk voorbij het plaatje (the cover) naar het innerlijk, want dan ontsluit je het feest van de verbeelding pas echt.
Met name dat laatste punt sprak me erg aan: Mary Poppins danst op een heleboel boeken en blijft maar zingen dat lezen een feestje is. Met een schuin oog keek ik opzij en ik zag mijn dochter inmiddels wat verveeld kijken naar het tafereel. Toegegeven: ook ik was niet langer geboeid; dit was de zoveelste magische oplossing van Mary Poppins voor een probleem in de echte wereld. In de film kon sowieso alles en zag je niet één mens hangend aan een ballonnetje in de lucht, maar werd het meteen ballonnenballet. Wat als een magisch sprookje begon, werd een show met een overdaad aan technische trucage.
Het leek me nuttig als Victor Mids de film zou gaan zien, opdat hij zich zou realiseren dat er ook af en toe iets mag mislukken en dat de trucs vooral niet te spectaculair moeten worden. Wie er steeds een schepje bovenop gooit, riskeert verzadiging.
Na de film zocht ik op Mids’ site op wanneer Mindf*ck weer begint.
‘Op zaterdag 1 april!’ riep ik enthousiast.
‘Op 1 april?’ Mijn dochter begon te lachen. ‘Tenzij hij met een paraplu langs mijn raam komt zweven, geloof ik dat niet.’
We keken elkaar aan. De kans dat het ging gebeuren, achtten we niet uitgesloten.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
