Filosofie is niet alleen makkelijker als je denkt, maar ook als je praat. Wie praat hoeft niet alles zelf te bedenken. Maar wat als ik alleen met mezelf ben? Een verwarrend gesprek tussen mij, mezelf en ik.
Ik: Ik dacht altijd dat het vrij simpel was. Ik leerde van Descartes dat ik, wat ik ook doe, bén. Al struikel ik, of twijfel ik, ik ben. Zoveel was zeker, totdat ik steeds meer van mij zag.
Mij: Van mij?
Ik: Ja, van mij. Ik wist van niks, eerlijk! Ik dacht dat als ik praat, dat alleen ik dat ben, maar ik ben niet alleen. Wat van mij komt is meer dan ik kan bedenken.
Mij: Vertel mij wat. Hoe kan iemand zonder mij? Ik weet het niet.
Ik: Dat bedoel ik. Ik weet het niet. Dus alsjeblieft, zeg het mij: wie ben ik zonder mij?
Mij: Een ik zonder mij is alleen, omdat ik me niet spiegelen kan zonder mij.
Ik: En daar kom ik mezelf tegen.
Mezelf: Mij?
Mij: Maak het jezelf nu niet nog moeilijker.
Ik: Ik zeg niks. Ik ben mezelf niet meer, geloof ik.
Mij: Dat ben je nooit helemaal. Geloof mij maar. En vertrouw op jezelf.
Ik: Oké, ik vertrouw op mezelf.
Mezelf: Zo ken ik je weer.
