Alle dingen zijn ontworpen. Zelfs de lelijkste dingen zijn het resultaat van een uitgedacht ontwerp. Dit besef kan soms ons oordeel verzachten als de wereld onbarmhartig smakeloos oogt. Want wie in de mislukking een ploeterende hand ontwaart moet wel een heel koud hart hebben om niet geraakt te worden door een behaaglijk gevoel van mededogen. Aan de andere kant kan het besef dat achter lelijkheid een zorgvuldig idee schuilgaat de weerzin natuurlijk ook aanjagen. Hoe kan iemand zo moedwillig de klare lijn negeren? Toch kun je je afvragen of lelijkheid en schoonheid niet altijd het gevolg zijn van mode, en in dienst staan van sociale wetten. Zouden we als we alleen op de wereld zijn nog behoefte hebben aan kunst? Of zouden we dan genoeg hebben aan het licht en de sprieten gras die hun eigen weg gaan, dwars door welk ontwerp dan ook?
