Ik was behoorlijk fanatiek tijdens mijn studie. Als een van de twee student-assistenten feministische filosofie organiseerden we een feministische sciencefictionleesclub. We organiseerden een eigen cursus met lezingen van onder meer Irma van der Ploeg, Ruth Oldenziel, Mineke Bosch en José van Dijck. Toen waren ze nog promovendi, freelancer of docent; nu zijn ze allen lector, hoogleraar of decaan (af). Ze werden op de Groningse filosofiefaculteit omringd door feministische mannen. Toen ik verder ging in de wetenschap viel ik met mijn neus steeds meer in de feministische boter: tijdens de zomerscholen wetenschap, techniek en moderne cultuur kregen we een week lang les van onder meer Donna Haraway en Sheila Jasanoff. Het feminisme gaf mij een richting, een identiteit, ook binnen de filosofie.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
En toen, een jaar geleden ongeveer, was het feministische vuur in mij ineens gedoofd. Het kon me geen reet meer schelen dat ik een kut had, om maar even met Marte Röling te spreken. Ik hing niet meteen aan de lijn toen ik het programma van de G8 van de Filosofie onder ogen kreeg. Een vrouw en zeven mannen ja, het was een magere score, en hadden ze niet even powerfilosoof Rosi Braidotti kunnen bellen in plaats van zo’n jonkie helemaal uit Australië te laten overvliegen? Toch wond ik me er kort over op. Want ik wist ook wel dat de organisatie naar meer had gestreefd. En uit eigen ervaring weet ik dat het soms moeilijk kan zijn om net op dat moment een Judith Butler of een Gayatri Spivak te strikken. Ik constateerde dat ik warm noch koud werd van de opwinding over ‘sletvrees’, het nieuwe Beyoncé-feminisme, of het deeltijddebat dat weer eens was opgelaaid.
Moest ik me hierover zorgen gaan maken? Was ik zo bejaard/bedaard geworden en was het feminisme meer iets voor jonge vrouwen? Of was ik eindelijk verlicht en verlost van het dualistisch denken nadat ik mij had ondergedompeld in een yogatraining? Of was ik zo nieuwsgevoelig dat ik me tijdelijk meer opwond over andere rechten, zoals de homorechten vanwege Sotsji? Of kwam het doordat ik moeder ben geworden?
Mijn dochter is op een filosofische leeftijd gekomen. Ze wilde onlangs weten waarom sommige mensen gouden tanden hebben en waar ogen van gemaakt zijn. En waar ze was toen ze nog niet in mijn buik zat.
Ik keek naar haar en werd er vrolijk van. Misschien is het een positief teken dat mijn vuur even gedoofd is. Misschien is er gewoonweg goed nieuws: het gaat namelijk erg goed met de vrouwen in de filosofie. Ze zijn met velen. Sommigen zo drukbezet dat ze even geen tijd hebben voor de G8, en het redden van de wereld nu even aan de mannen kunnen en willen overlaten.
