Annemarie Lekkerkerker: ‘Ik hoop op een wereld met meer felle discussies’

‘In het gezin waarin ik ben opgegroeid verliepen de dingen gelijkwaardig. Maar toen ik ouder werd, merkte ik dat de ­samenleving op veel vlakken helemaal niet gelijkwaardig is. Dat kan iets kleins zijn, zoals een keer niet serieus genomen worden of dat mensen door je heen praten. Maar het kan ook gaan om nare seksuele ervaringen of je niet veilig voelen op straat.

Om dat aan te kaarten, maak ik op sociale media sketches met een maatschappelijke ondertoon. Feminisme leent zich goed voor comedy. Door iets met humor te brengen, ga je er op een andere manier naar kijken. Je ziet opeens hoe gek iets als straatintimidatie bijvoorbeeld is. Ik maak ook serieuzere video’s, maar humor is wel een toegankelijke manier om iets aan de kaak te stellen. Comedy kan mensen aan het denken zetten: wat zegt deze sketch eigenlijk? Hoe ga ik hier zelf mee om?’

‘Onze maatschappij is te veel ingericht op hoe we vrouwen kunnen behoeden voor gevaar in plaats van op hoe we onze zoons opvoeden. Ik denk dat we onderschatten hoe groot de manosphere is. Mijn video’s zijn een poging om dat in te dammen. Hopelijk bereik ik jongens die naar Andrew Tate kijken op TikTok. Of ouders, die dan denken: ik ga eens met mijn zoon praten over consent.

Tegen vrouwen wil ik zeggen: wees mild voor jezelf. Vrouwen zijn vaak streng voor zichzelf, ook op het gebied van­ ­seksuele ­ervaringen die niet fijn waren. Veel­ ­vrouwen geven zichzelf de schuld, omdat ze met de man zijn meegegaan. Dat is een soort geïnternaliseerde victimblaming.’

‘Ik hoop dat we naar een empathischere wereld gaan. En dat we inhoudelijkere debatten gaan voeren en minder op de man spelen. Ik kom uit een gezin waarin felle discussies worden gevoerd – daar ben ik dankbaar voor. Je moet met mensen in gesprek blijven die totaal andere meningen hebben. Ik ben soms bang dat we richting een wereld gaan waarin we elkaar niet meer durven op te zoeken, waarin een gesprek spannend of agressief wordt. Ik hoop dat we empathisch kunnen zijn, maar het ook met elkaar oneens mogen zijn.’

‘We zijn door sociale media gewend geraakt aan een totale overdosis aan prikkels en informatie. Maar daar zijn we totaal niet voor geprogrammeerd. Als ik twee minuten bij de magnetron moet wachten, pak ik mijn telefoon erbij. Ik weet niet meer wat ik moet doen met die tijd. De mens moet zich af en toe kunnen vervelen.’