De Amerikaanse journalist Emily Witt dacht precies te weten wat haar verlangens waren. Totdat ze zich erin ging verdiepen.
Tekst gaat door onder afbeelding
Fotografie: Martin Dijkstra
Wat kan ik weten?
‘Voordat ik aan dit boek begon, dacht ik dat seksualiteit iets was wat me overkwam, wat buiten mijn invloed lag. Iets magisch dus. Tijdens het schrijven begon ik in te zien dat je door seksuele kennis en ervaring op te doen – en dan heb ik het over studie, dus niet alleen over met hoeveel mensen je geslapen hebt, wat voor verschillende handelingen je verricht hebt, of de verschillende soorten orgasmen die je hebt beleefd – een nieuw licht kunt werpen op je eigen verlangens. Door verschillende relatievormen en seksuele fantasieën te bestuderen, kwam ik erachter dat mijn eigen seksuele verlangens niet aangeboren zijn en voor eens en altijd vaststaan. Ik dacht bijvoorbeeld dat porno kijken niet echt iets voor mij was. Daarom had ik het nooit gedaan. Maar toen ik me erin begon te verdiepen, bleek het me wel iets te doen. Ik was ook niet geïnteresseerd in open of polyamoureuze relaties. Ik accepteerde dat andere mensen dergelijke dingen wilden, ik dacht alleen stiekem wel dat ze naïef of zelfdestructief waren. Door andere voorkeuren en andere relatievormen te onderzoeken ontdekte ik dat het wel heel toevallig was dat mijn verlangens, of wat ik altijd dacht dat mijn verlangens waren, precies overeenkwamen met wat binnen mijn culturele achtergrond geaccepteerd was.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Wat moet ik doen?
‘Je moet dus studeren. Op alle mogelijke manieren: boeken over seks lezen, naar lezingen gaan van mensen die een andere kijk hebben op relaties, porno bekijken. Bestudeer al die dingen met een open geest, zonder oordeel, zonder ze weg te zetten als goed of slecht. Je hoeft niet per se alles te proberen, het gaat meer om een intern onderzoek naar waar die verhalen over jezelf vandaan komen. Vind je het echt niet lekker, of is het alleen onaantrekkelijk omdat je hebt geleerd dat het niet goed is? Door mijn studie naar nieuwe seksuele vormen heb ik geleerd te herkennen hoe aantrekkingskracht er voor mij uitziet en hoe ik mijn verlangens beter kan benoemen. Dat betekent niet dat ik nu eindelijk mijn echte verlangens heb ontdekt. Juist niet. Ik heb gemerkt dat verlangens niet vastliggen, dat die kunnen veranderen door ons erin te verdiepen. En dat verlangens afhankelijk zijn van de mensen die je ontmoet.’
Wat mag ik hopen?
‘Zowel op persoonlijk als op maatschappelijk vlak put ik veel hoop uit de nieuwe seksuele verbanden die mensen met elkaar aangaan. Ik was altijd gericht op een vaste relatie die ik ooit zou hebben. Ik zag mijn scharreltjes als uitprobeersels, om uiteindelijk op de juiste persoon te stuiten. Toen ik al wat ouder werd en nog steeds niet die degelijke langdurige relatie had, maakte dat me onzeker en ongelukkig. Mijn onderzoek heeft me hoop gegeven. Ik weet nu dat ik een goed leven kan hebben zonder die monogame, heteroseksuele, vaste relatie. Er zijn andere manieren om mijn verlangens te bevredigen, er zijn andere verhoudingen mogelijk die minstens zo bevredigend kunnen zijn.
Op maatschappelijk vlak ben ik ook hoopvol, doordat ik veel mensen heb ontmoet die andere relatievormen onderzoeken dan de geijkte. Het lukte hun om er vormen voor te vinden die werken: door afspraken te maken, binnen die afspraken te experimenteren, de afspraken weer bij te stellen, ga zo maar door. Het gaat heus niet altijd goed, maar dat geldt net zo goed voor het gewone gezinnetje. Het is belangrijk dat die nieuwe liefdesverhalen verteld worden, zodat het kerngezin niet de enige mogelijkheid lijkt. Wat dat betreft is het politiek. De Amerikaanse overheid is nog geheel gericht op het normale gezin en loopt dus totaal niet in lijn met de vele manieren van leven die veel mensen nu hebben. In Amerika zijn we op dit moment nogal bezig met de escapades van Weinstein. Ik wil heus niet zeggen dat de zoektocht naar andere seks- en liefdesverhoudingen alle problemen oplost, maar ik denk wel dat iemand als Weinstein zijn gang kon gaan juist vanwege de vastgeroeste ideeën over seks en de machtsverhoudingen die daarbij horen.’
Tekst gaat door onder afbeelding
Fotografie: Martin Dijkstra
Wat is de mens?
‘De mens is een wezen dat naar andere wezens verlangt. Onze seksualiteit is de sterkste indicatie voor de honger naar verbinding. Seksualiteit laat zien dat we geen autonoom individu zijn. Seks is iets wat ontstaat tussen mensen. Niet alleen tussen mensen die elkaar daadwerkelijk ontmoeten en samen seks hebben, maar ook tussen mensen die deel uitmaken van een grotere gemeenschap van verhalen. Onze verlangens hebben te maken met de verhalen die we elkaar vertellen. We creëren een illusoire werkelijkheid, waarin onze handelingen een bepaalde betekenis krijgen, zoals saai, opwindend of grensoverschrijdend. Die verhalen zorgen dat we op een specifieke manier met elkaar verbonden zijn.’
