Wat wil mijn zoon? Of beter: wat denk ik dat mijn zoon wil? Psychologen bedachten een experiment om dat te bepalen, vertelde de Amerikaanse denker Martha Nussbaum me. We krijgen een baby’tje – een jongen – in roze kleren in onze armen gedrukt met de vraag of we even op het meisje willen passen. Als het kindje gaat huilen, is de kans groot dat we denken dat het bang is of verdrietig. Dan troosten we het baby’tje. En als we een huilend meisje in jongenskleren in onze armen houden? Dan huilt het omdat het boos is en iets van ons wil.
Nussbaum wil maar zeggen: typisch mannelijke en typisch vrouwelijke kenmerken ontdekken we helemaal niet. Die projecteren we. Zo ontstaat een identiteit. Onze kinderen worden man of vrouw gemaakt.
Soms vraag ik me weleens af: hoe zit dat nu met mijn zoon? Wat betekent het voor hem om begroet te worden met een high five, om te horen dat hij ‘stoer’ is? En vooral ook: hoe ga ik met hem om, hoe gaan wij als ouders met hem om? Tegelijkertijd overvalt me soms een lichte ergernis: mogen we misschien niet meer als wildemannen stoeien? Is het zo kwalijk dat ik vroeger van mijn vader de deur voor mijn zusje moest openhouden – en niet omgekeerd?
Kortom, is het wel nodig om onszelf zo te kastijden met een moreel zelfonderzoek? Wat mij betreft mag het wel wat uitnodigender, en ook frivoler. Neem een voorbeeld van Nussbaum. Lyrisch was ze over het lavendelkleurige pak van een queer-denker. ‘Sinds de achttiende eeuw zijn mannen niet meer in staat geweest om zo mooi te zijn. Waarom gaan niet alle mannen zulke pakken dragen?’
In dit nummer bieden we nieuwe perspectieven op mannelijkheid en vrouwelijkheid. Hoe nu verder na #metoo, vraagt Stine Jensen zich af. Een nieuwe houding, betoogt ze, kun je lijfelijk trainen. Lees ook het interview met de socioloog Oyèrónké Oyèwùmí, die opgroeide in Nigeria in Yoruba-land, waar geen woorden voor ‘man’ of ‘vrouw’ bestaan. Een bevrijding van de last om altijd maar man of vrouw te zijn.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
