Uit twee recent verschenen bloemlezingen met verhandelingen van filosofen over seks blijkt dat seksuele verlangens maar afleiden van het ware denken.
Volgens Immanuel Kant houdt het huwelijkse contract in dat partners wederzijds gebruik mogen maken van elkaars geslachtsorganen. Het is misschien in de zeventiende eeuw een hele vooruitgang – beide partners zijn immers gelijkwaardig – maar het huwelijk typeren als een contract waarin het eigendom van geslachtsorganen is geregeld, klinkt toch passieloos. ‘Waar is de liefde gebleven? De angst? De schaamte?’, vraagt Machteld Allan, onder wier redactie de bloemlezing Hoe te beminnen is verschenen, zich in het voorwoord van het boek af. Dat filosofen door de eeuwen heen tamelijk pessimistisch, om niet te zeggen wereldvreemd, tegen seks aankijken blijkt ook uit de nieuwste editie van The Philosophy of Sex van de aan Penn State verbonden filosoof Alan Soble. Vooral de Middeleeuwse scholastici waren argwanend ten opzichte van seks, vooral als die niet louter de procreatie dient. Maar nu waren die scholastici niet alleen filosofen, maar ook theologen. De wetenschappelijke revolutie heeft volgens Allan seks weliswaar bevrijd uit de kettingen van de zonde, maar van een daadwerkelijke bevrijding is geen sprake. Allan, desgevraagd: ‘Seks zou door de wetenschap zogenaamd bevrijd zijn van de religieuze overheersing uit voorgaande eeuwen, maar in feite zit het denken over seks opnieuw gevangen in een ander paradigma, dat van genen en hormonen. Seks betekent in de moderne wetenschap niets anders dan de wil van de toekomstige generatie om geboren te worden, dat zei Schopenhauer. Dit is een armoedige zienswijze.’
Ramon Guerrero
