Home Vrijheid René ten Bos: ‘Tolerantie kan ook intolerant worden’
Sport Vrijheid

René ten Bos: ‘Tolerantie kan ook intolerant worden’

Voetballer Redouan El Yaakoubi beroept zich op Karl Popper om geen statement te hoeven maken tegen discriminatie. Terecht, vindt filosoof René ten Bos.

Door Jonathan Janssen op 13 april 2023

René ten Bos: ‘Tolerantie kan ook intolerant worden’

Voetballer Redouan El Yaakoubi beroept zich op Karl Popper om geen statement te hoeven maken tegen discriminatie. Terecht, vindt filosoof René ten Bos.

Dit artikel krijgt u van ons cadeau

Wilt u onbeperkt toegang tot de artikelen op Filosofie.nl? U bent al abonnee vanaf €4,99 per maand. Sluit hier een abonnement af en u heeft direct toegang.

Het gebeurt niet vaak dat een profvoetballer een filosoof aanhaalt in een interview. Eind maart 2023 kwam het voor: in een interview op Youtube met Salaheddine Benchickhi verwees Excelsior-speler Redouan El Yaakoubi naar wetenschapsfilosoof Karl Popper om zijn standpunt te verdedigen in de ontstane ophef over de OneLove-band. Door de aanvoerders in de Eredivisie die band te laten dragen wilde de KNVB, de Nederlandse voetbalbond, een statement maken tegen alle vormen van racisme en discriminatie. Toen Excelsior-aanvoerder El Yakoubi weigerde mee te doen, mocht hij van de club geen aanvoerder blijven.

In het interview zegt El Yaakoubi: ‘Er is een mooi artikel van wetenschapsfilosoof Karl Popper over tolerantie en intolerantie. Op het moment dat je als samenleving bezig bent met liberalisme, met vrijheid, dan moet je accepteren dat er mensen zijn die het niet eens zijn met dat stukje vrijheid, of die gebruik willen maken van die vrijheid op hun manier.’

Even tussendoor… Meer lezen over de grenzen van vrijheid en tolerantie? Schrijf je dan in voor de gratis nieuwsbrief:

Meld u aan voor onze nieuwsbrief

Ontvang elke woensdag het laatste filosofie nieuws, de beste artikelen van de week en af en toe een aanbieding.
Ontvang wekelijks het laatste filosofienieuws, de beste artikelen en af en toe een aanbieding.

Filosoof en voetballiefhebber René ten Bos weet niet zo snel naar welk artikel van Popper El Yaakoubi verwijst. Desondanks vindt hij dat de voetballer goed beargumenteert waarom hij de OneLove-band niet zou hoeven te dragen. ‘In feite zegt El Yaakoubi: er zijn pleidooien voor tolerantie die zelf intolerant kunnen worden. Dat is een goed argument. Waarom zou je iemand verplichten om ambassadeur te worden van iets waar hij geen ambassadeur van wil zijn?’

Als aanvoerder van een professionele voetbalclub kan hij bijdragen aan de acceptatie van LHBTIQ+’ers in de voetbalwereld, iets waar het nu nog flink aan schort.
‘El Yaakoubi zegt duidelijk dat hij niets tegen LHBTIQ+’ers heeft. Hij hoeft alleen geen ambassadeur voor ze te zijn. Waarom moet hij zich verplicht engageren? Het is een schande dat Excelsior hem de aanvoerdersband heeft afgenomen.

Uit naam van de tolerantie moet iedereen nu meedoen met de emancipatie van LHBTIQ+. Maar de vrijheid is hier in het geding. In een democratie hoort ruimte te zijn voor scepsis, voor spraak en tegenspraak. Nu lijken veel mensen ervan overtuigd, uit naam van het liberalisme, dat iedere vorm van tegenspraak ongepast is. Maar waarom moet je van jongens met een moslimachtergrond vragen om vaandeldrager te zijn van de LHBTIQ+-beweging?’

Onder veel moslims is homofobie nog steeds een groot probleem. Juist als moslim en voorbeeldfiguur kan El Yaakoubi een sterk statement maken voor de acceptatie van LHBTIQ+’ers.
‘Er zijn zoveel misstanden in de wereld, je kunt je niet eindeloos engageren en overal je naam aan verbinden. Ik geloof dat mensen het fundamentele recht hebben om zich in te zetten voor zaken die zij zelf kiezen. Dat kan niet door een andere partij worden opgelegd. Ik kan ook niet tegen jou zeggen: je moet je hiermee bemoeien, of daarmee. Dan wordt het dwang.

Je ziet het gevoel van morele superioriteit ook bij de inval in Oekraïne. De verontwaardiging daarover is zo groot dat je bij de minste twijfel de wind van voren krijgt. Bijvoorbeeld als je voorzichtig wijst op provocaties van de Verenigde Staten.’

El Yaakoubi beroept zich op zijn vrijheid om niet mee te doen aan het liberale narratief. Hoe liberaal is zijn argumentatie?
El Yaakoubi baseert zich op liberale theorieën om iets niet te doen wat veel liberalen juist goed vinden om te doen. Dat is bijna een deconstructie van het liberale gedachtengoed. Het is een slimme jongen, zijn interviews zijn een aanvoerder waardig.’