‘Het was een avond in de zomer van 2011, het revolutionaire jaar in de Arabischtalige wereld. Ik zat op een rotsblok aan de boulevard van Beirut te kijken naar een paar mannen die aan het vissen waren. Een van hen las een boekje – een bundel van Rumi, de dertiende-eeuwse Turks-Perzische dichter en denker. Of ik hem kende? Ja, maar zijn werk nog niet. De man las opmerkelijk genoeg de Engelse vertaling en begon ‘The Birds of Paradise’ voor te dragen, een gedicht over God en de liefde. Toen verscheen er een groot, donker gevaarte in zee. Ik liep naar het voorste basaltblok en zag een enorme zeeschildpad. Dat was een wonder; zeeschildpadden komen daar niet voor. De man las met trillende stem verder en de schildpad bewoog mee op het ritme van het gedicht. Sierlijk draaide het dier rond en stak eerst de ene en toen de andere poot uit het water. Na het laatste woord verdween de schildpad in zee. De bundel van Rumi kreeg ik mee – die was voor mij bedoeld, zei de man.
Rumi’s gedichten geven mij elke keer kippenvel. In zijn poëtische mystiek toont hij de scheppende kracht van woorden. Vorig jaar schreef ik Waarden voor een nieuwe taal. Veel problemen van onze samenleving – racisme, homohaat, xenofobie – zijn een product van taal, en worden daarmee ook in stand gehouden. Maar je kunt ook gebruikmaken van de positieve kracht van taal. In het gedicht ‘Like This’ vereert Rumi het goddelijke in de mens: het parfum van God zit in de geur van je haar, de vleugels van een engel zijn verscholen in je glimlach. Rumi herinnert mij aan mijn nietigheid en mijn grootsheid – ik denk dat je die allebei nodig hebt.’
