De fucks en middelvingers vliegen je om de oren als het over feminisme gaat. Stella Bergsma steekt ’m vanaf het omslag van haar Nouveau Fuck Manifest op. Ze formuleert in haar pamflet vijf ‘wezen’, aangezet met kapitalen: Wees Slecht, Wees Woedend, Wees Onbeschaamd, Wees Onbescheiden, Wees Gevaarlijk. Mona Eltahawy toont er een op het omslag van haar manifest The Seven Sins for Women and Girls. Zij adviseert onder meer ‘Woede, ‘Lust’, ‘Macht’, ‘Geweld’. Linda Meiden moedigt meiden de ‘schijthouding’ aan: wees ‘geil, lelijk, boos en vies, en schreeuwerig’.
Al dat gefuck en geschreeuw: ik vind het stilistisch lelijk, inhoudelijk armoedig. Ik wil – godverdomme! – níét de middelvinger als nieuwe feministische norm! Sterker nog: ik wil het tegenovergestelde. Ik wil dat we (mannen en vrouwen) meer om elkaar geven. Dat we goed zijn. Aardig voor elkaar. Beschaamd waar nodig, want schaamte is een nuttig ethisch richtsnoer. Ik wil minder ego, meer bescheidenheid. Géén geweld, maar vrede. Ik wil rode rozen niet verder rood kleuren, maar twijfel, speelsheid en stilistische schoonheid.
Er is niets mis met de expressieve vrouwelijkheid zoals Bergsma en anderen die voorstaan – het is zelfs fijn om tussen de verschillende smaken vrouw ook af en toe die luide schijt-aan-allesvrouw aan te treffen. Maar ik wil haar niet als norm. Expressieve vrouwelijkheid scoort vooral als entertainment. Ze trekt de aandacht – Bergsma geeft dat onomwonden toe: zij wil schijnwerpers. Dit feminisme gaat over zichtbaarheid, roem en erkenning. Met de tegenvallende kijkcijfers van het eerste seizoen Ladies Night werd onmiddellijk het brutale expressieve in your face-prototype geïntroduceerd. Méér Olcay Gulsen en Patty Brard, want goed voor die kijkcijfers. Zonde. Een directe copycat van de mannenvariant. De ‘brutale’ tv-man die het ‘goed doet op tv’: Johan Derksen, Prem Radhakishun en Jort Kelder.
‘Speak softly and carry a big stick‘
Het is een misvatting dat feminisme het meest effect sorteert door hard te schreeuwen. Ik noem Emma Gonzalez, die met haar stilte van zes minuten en twintig seconden – de tijd die het de dader van een schietpartij in de Verenigde Staten kostte om zeventien mensen van hun leven te beroven – meer indruk maakte dan menig luide president; Maxim Februari die op het boekenbal Theodore Roosevelt instemmend citeerde: ‘Speak softly and carry a big stick’; advocate Natacha Harlequin die met ernst en vakkennis blijft uitleggen waarom #MeToo juridisch heikel kan zijn, hoe boos je ook bent.
Doe mij een feminisme waarin ook plek is voor het effect van ‘zachte’ waarden: harmonie, bescheidenheid, intelligentie, verdraagzaamheid, verbondenheid, eerlijkheid, kwetsbaarheid. Er is geschreeuw genoeg.
