De Franse filosoof René Descartes vernieuwde de filosofie. Maar deed hij dat wel helemaal alleen? Het verhaal van een vriendschap die de filosofie zou veranderen, begon met een toevallige ontmoeting in Breda.
De man die Descartes zaterdag 10 november 1618 ontmoette, was Isaac Beeckman (1588-1637), een Zeeuwse ingenieur van Zuid-Brabantse afkomst. Hoewel de vriendschap goed begon, ontstonden er al vrij snel moeilijkheden.
Kort nadat hij zich in Nederland had gevestigd, begon Descartes tekenen van achterdocht tegenover Beeckman te vertonen. Beweerde Beeckman nu echt dat Descartes van alles van hem had geleerd?
Moeten we ons beeld van de geschiedenis bijstellen? Moeten we misschien niet René Descartes, maar Isaac Beeckman beschouwen als de vader van de moderne filosofie? Deze claim zou grote gevolgen hebben voor de geschiedenis over de moderne filosofie. Maar klopt die wel?
Dat hij ruziegemaakt zou hebben met Beeckman komt niet overeen met de feiten. Bijna niemand neemt Descartes’ eigen verhaal nog serieus, maar waarom eigenlijk niet? In Discours de la méthode kijkt hij terug op zijn eigen intellectuele ontwikkeling. Uit die autobiografische passages ontstaat het beeld van een Descartes zonder crisis, een Descartes die al in 1619 een methode had gevonden, die hij vervolgens bleef toepassen op telkens andere disciplines.
