Wanneer ik bij mijn oma op bezoek ben (94, woont zelfstandig, zeer bij de pinken en zit nooit om een mening verlegen), vertelt ze me over haar recente belevenissen. Een uitstapje met de kerk, knutselen op de club, een bezoek van de buurvrouw voor koffie met koek.
Na een uitgebreide beschrijving van zo’n uitje sluit ze vaak af met: ‘Ja Elke, dat pakken ze me niet meer af.’ De vraag die op zo’n moment altijd bij me opkomt is: wie zijn ‘ze’? En wat zouden ze willen afpakken?
Mijn oma is niet de enige die ik dit hoor zeggen. Waar gaat het hier echt om? Op het eerste gezicht lijkt het me zo’n achterdochtige instelling. Verraadt het iets over onze cultuur van wij-zij-denken? Laten we hiermee zien dat het wij tegen hunnie is en dat we vooral moeten beschermen wat we hebben? Of denk ik weer eens te zwartgallig en is het simpelweg een manier om mooie herinneringen te koesteren? Maar als dat het doel is, waarom zeggen we dát dan niet gewoon?
De eerstvolgende keer dat ik het iemand hoor zeggen, zal ik het eens vragen. Ik ben benieuwd naar het antwoord.
