Er zijn veel manieren om plaats te nemen op een sofa. Mijn oudste kinderen ploffen erop neer, jas en tas op de grond of op een stoel in de buurt. Scrollend op hun telefoon liggen ze hun huiswerk nog even uit te stellen. De jongste installeert zich op zaterdag- en zondagochtend met opgetrokken knieën in pyjama, met kat en iPad, een kop thee en een beschuitje, om ten volle de vrijheid van het weekend te beleven. Ik zit soms in haast op het randje van de zitting mijn veters te strikken, hang over de breedte van het hele ding voorovergebogen over een krant, of luister plat op mijn rug naar muziek, mijn benen bungelend over de leuning.
Al deze houdingen nemen we onbewust in.
We zijn in ons leven nooit niet in een bepaalde houding, en we zijn ons nooit helemaal van elke houding bewust.
Even tussendoor… Meer columns lezen van Coen Simon? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Meld u aan voor onze nieuwsbrief
Wie bij de therapeut ligt ontdekt dat ook ons gevoelsleven zich zonder dat we het doorhebben in allerhande houdingen wringt. Als je denkt dat je jezelf kent, weet je dan ook vanuit welke houding je dit denkt?
René Descartes dacht een heldere waarheid op het spoor te zijn, door zeker te weten dat wie denkt ook ís. Maar voelt dit ware zelf net zo helder als het is?
