Het is nu 26 dagen geleden dat ik met pensioen ben gegaan, dat wil zeggen, uit loondienst vertrokken. Uitzwaaiende collega’s maanden mij weg te blijven bij Het Pensioengat, een metafysische put op de bodem waarvan de Dood gretig inhalerend een sigaretje zit te roken (Hij wel). Wie daarin valt is reddeloos verloren en gaat op zoek naar een hobby, vrijwilligerswerk, een moestuin of het eindelijk eens heel aandachtig lezen van Spinoza. Mij werd ook nog nageroepen: ‘Denk erom, je gaat alleen nog maar Leuke Dingen doen, je hebt nu vakantie tot je er dood bij neervalt. Kom je nog eens langs?’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Dit artikel op Filosofie.nl is alleen toegankelijk voor abonnees. Met liefde en zorg werken wij iedere dag weer aan de beste verhalen over filosofie. Steun ons door lid te worden voor maar €4,99 per maand.
Log in om als abonnee direct verder te kunnen lezen of sluit een abonnement af.
Hoezeer deze planeet niet deugt moge blijken uit het feit dat vele uitzwaaiers met mij zouden willen ruilen terwijl ik … u begrijpt het.
Voordat je met pensioen gaat zit er nog een hele wereld tussen jou en de dood, je werk namelijk. Dat werk mag verworden zijn tot iets wat je niet wilt doen door de manische computergestuurde robotiserende controlezucht van software-verslaafde zorgverzekeraars die nog geen patiënt in de gaten zouden hebben al nam die in de gedaante van een nijlpaard plaats op hun gezicht (sorry, het moest er even uit), toch hield dat werk je mooi weg bij al te lang zeuren over het menselijk tekort, want er zitten mensen op je te wachten.
Philip Larkin lachte om wat hij zag als een komische manoeuvre: een mens ontworstelt zich aan het gezin waar hij uit komt, om een stukje verderop zijn kop in precies weer zo’n strop te steken. Zo ook de verse pensioengenieter. Met zachte drang naar buiten geduwd om plichtloos
te gaan rondrennen in een eindeloos grote speelwei meldt hij zich na een minuut of vijf alweer bij een andere deur van het druk, druk, druk-
complex in de hoop weer naar binnen te mogen. Ida Gerhardt schreef:
Oud worden is het eindelijk vermogen
ver af te zijn van plannen en getallen:
een eindelijke verheldering van ogen
voordat het donker van de nacht gaat vallen.
Voor ons een vreemde gedachte, dat er iets zegenrijks
zou uitgaan van het feit dat je vlak voordat je van de aarde verdwijnt even heel scherp zou zien hoe het hier allemaal zit. Maar zo bedoelde Gerhardt die blik niet. Wat zij eindelijk meende te zien was de zekerheid, ook na haar vertrek van hier, geborgen te zijn.
Ik geloof daar niet in en heb geen behoefte aan grotere helderheid op dit punt, integendeel, ik hou het liever weg. Mij rest niet niets. Ik hou vast aan het onvergetelijke motto van Churchill: ‘KBO’, oftewel ‘keep buggering on’, plaatselijk bekend als: gewoon doormodderen.
