Deep Brain Stimulation, DBS. Hoe gaat zoiets? Je boort een gaatje in de schedel. Die is vrij dik vanwege de erg belangrijke inhoud. Door dat gaatje schuif je een stevig draadje de hersenen in tot een bepaald punt. Daar aangekomen laat je stroomstootjes van de punt uitgaan, waardoor de elektrische activiteiten van de neuronen die daar liggen veranderd worden. We weten niet of die neuronen geremd of juist geholpen worden in het afgeven van prikkels aan elkaar. Hersenactiviteit geeft mobiliteit (arm gaat omhoog) of geeft geestesactiviteit en dus verandert een dergelijke wijziging in de activiteit van neuronen de bewegingen of de geestelijke belevingswereld van de hersenbezitter. DBS wordt gebruikt om bewegingen te beïnvloeden (bij de ziekte van Parkinson) en om storende geestelijke belevingen in gunstige zin te veranderen. Dat wil zeggen, ze verdwijnen of worden niet meer als storend ervaren. Bij psychiatrische problematiek is de werking aangetoond bij een dwangstoornis. Die stroomstootjes helpen in zo’n 70 procent van de gevallen. Zoals te verwachten worden nu ook andere stoornissen mogelijk met DBS aangepakt. In de coulissen staan: anorexia nervosa, schizofrenie, PTSS en depressie natuurlijk.
Het zal de betrokkenen worst wezen, maar de filosoof vraagt zich af: wat gebeurt hier eigenlijk? Want we zitten hier met elektroden te harken in de ziel. En als we er een obsessie UIT kunnen krijgen, dan zouden we er misschien ook wel wat IN kunnen brengen? Gelukkig is de procedure vrij bewerkelijk, maar zou je kennis van de Franse taal of het vermogen om een Boeing te vliegen kunnen inbrengen?
Het lijkt me niet, omdat dergelijke vaardigheden verspreid zijn over zoveel hersengebieden dat de taal bestuderen of vliegles nemen de efficiëntere optie blijft. Het is eigenlijk niet voorstelbaar dat je een dergelijke wolk van neuronale circuits ooit met ingebrachte elektrodes zou kunnen nabootsen. Maar zo’n dwangstoornis is toch ook heel ingewikkeld? Zeker, daarom begrijpen we ook niet goed waarom deze pulsjes werken. We nemen maar aan dat we relevante neuronale circuits onderbreken (of in gang zetten) met het verhoopte gevolg. In veel gevallen werkt het dan ook niet. In de literatuur wordt niet vermeld of de patiënten bij wie het niet werkt er een leuke of akelige beleving aan overhouden. Maar we hebben hier een nieuwe methode waarmee we aan hersenactiviteit min of meer gericht een draai kunnen geven. Misschien kunnen we zodoende echt iets doen aan sommige wanhopige psychiatrische beelden. Maar je huivert ook een beetje bij de mogelijke uitwassen van DBS.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
