Hoofdredacteur Leon Heuts voerde een discussie met een pas verloofde vriend of de huwelijksbelofte een vorm van Carpe diem (Pluk de dag) of Amor fati (Heb uw lot lief) is.
Misschien zijn Carpe diem en Amor fati – de lichtheid van de dag en de zwaarte van de eeuwigheid – niet zo tegengesteld als je zou verwachten. Dat is immers ook wat Friedrich Nietzsche ons vertelt in een van zijn meest merkwaardige leerstukken, namelijk de zogeheten ‘eeuwige wederkeer van het gelijke’. In het kort luidt het advies van Nietzsche om moeilijke beslissingen te nemen: laat ze zo zwaar mogelijk wegen, dan worden ze zo licht als een veertje.
Welke waarde heeft het bestaan nog als je elk moment beleeft, opdat je het steeds weer zou herbeleven? Wordt het leven niet betekenisloos en ondraaglijk licht?
Juist het nihilisme biedt de mogelijkheid om pas écht de dag te plukken. Betekenisloosheid kan deprimerend zijn, maar niets dwingt ons om bij de pakken neer te zitten; juist als betekenis niet langer is gegeven, kunnen we die zelf scheppen. Nietzsche noemt het de kunst van de ernstige vrolijkheid; het besef dat alles, met een blik op de eeuwigheid, om het even is, en dat juist daarom van alles mogelijk is.