Misschien was het ooit normaal, in de tijd dat schrijvers leefden van een adellijke toelage of teerden op de zak van een mecenas of vorst, maar voor mij was het een ongekende luxe: vijf maanden ongestoorde schrijftijd, om te werken aan een nieuw boek.
De laatste keer dat ik zoiets had meegemaakt was bij het schrijven van mijn scriptie filosofie, een kleine twintig jaar geleden. Toen zat ik achter de computer met een kitten op schoot tot die was uitgegroeid tot kat. Nu mocht ik in gezelschap van allerlei slimme mensen van over de hele wereld, op een eigen kamer, in hartje Amsterdam, met uitzicht op kerkramen en een rozentuin met een specht… Nu ja, hopelijk zou ik daar wat beter uit mijn woorden komen.
Verlof aangevraagd, vervanger ingewerkt, out-of-office aangezet. Op mijn website hing ik een bordje: ‘gesloten’. (Deze column mocht blijven.) Daar ging ik dan, het schrijversleven tegemoet.
Nu vragen de narratieve conventies om een wending, een volta die aan het tot dusver vertelde een draai geeft, als een kantelraam dat opengaat.
Maar voorlopig zat ik daar gewoon dag in dag uit te tikken, duizend woorden, tienduizend woorden en dan nog eens. Ik ben gewend om elk moment aan te grijpen om te schrijven, omdat het leven er altijd overheen dendert. Alleen was elk moment nu elke dag. ’s Middags dronk ik koffie met literaire kennissen, bezocht een boekpresentatie of de uitgeverij. Ik kan het niet anders noemen dan ‘de leven’.
Even tussendoor… Meer columns lezen van Miriam Rasch? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Meld u aan voor onze nieuwsbrief
Goed, er kwam toch een volta, en wel meer dan één. Het raam sloeg open en de wereld woei binnen. Er brak een oorlog uit, die zich in het klein naar eigen gelederen vertaalde. Er waren verkiezingen, met een uitslag die historisch heet, maar vooral weinig goeds beloofde voor de toekomst. De gebeurtenissen sijpelden mijn woorden in, stelden ze op scherp. Als schrijver ben je soms een medium, dat doorgang geeft aan iets daarbuiten.
Losgezongen van de tijd leek ik, en tegelijk volledig erin opgenomen. Eens kwam ik mijn kantoor met uitzicht op kerk en tuin binnen en wist niet meer welke dag het was.
Lieve lezer, het was dinsdag.
