Vakanties worden nogal eens gevat onder het motto ‘making memories’. Als ik iets snel wil vergeten dan zijn het wel dit soort opmerkingen. Het planmatige idee dat ik op pad moet om herinneringen te maken jaagt bij mij vooral de lust aan om thuis te blijven.
Ik wil niet ergens heen om zin te geven aan mijn leven later. Net als dat ik ook niet alleen in het nu wil leven, noch alleen in het verleden of in de toekomst. Als dat al zou kunnen. Want bestaat beleving niet altijd uit een diffuus mengsel van verleden, heden en toekomst?
Dat geeft te denken over geheugen. We ervaren het leven altijd in emoties die allemaal op hun manier een beroep doen op tijd. Geen enkele gedachte, hoe rationeel ook, wordt immers gevoelloos gedacht. En nostalgie, hoop, honger of genot geven allemaal een eigen draai aan de actualiteit.
Even iets anders – geen idee waarom ik dit uitstapje maak, maar wie weet levert het een aardige herinnering op. Halverwege de jaren negentig zat ik tijdens een zomervakantie op een bankje in de hortus botanicus van de Portugese universiteitsstad Coimbra toen ik een jongen zag lopen die sprekend op mijn broer leek. In uiterlijk en gedrag. Hij was op een ingetogen manier in zijn element, zoals ook mijn broer kan zijn als hij iets wat hij uit de boeken kent voor het eerst in het echt ziet. Hij fotografeerde vrij gericht enkele bomen of planten. Ik zag dat hij meer zag dan ik, in de bomen van dit kleine bos.
We waren met een ander idee naar de hortus gekomen: ik om even in de schaduw te zitten, hij vanwege een botanische interesse. Hier werden herinneringen gemaakt, zoveel was duidelijk, maar welke?
Even tussendoor… Meer columns lezen van Coen Simon? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Meld u aan voor onze nieuwsbrief
Omdat de dubbelganger mij niet herkende (blijkbaar leek ik niet op zijn broer!) kon ik nu als het ware via hem mijn broer waarnemen zoals hij moest zijn zonder mij. Hij was natuurlijk niet echt mijn broer, maar toch leek ik juist door deze vreemde afstand te kunnen zien wie hij was. Net op dat moment kwam de jongen tot de ontdekking dat het fototoestel dat in het bruin leren etui om zijn nek hing niet werkte. Hij begon steeds moedelozer op het ding te tikken tot hij, nog altijd ingetogen, diep teleurgesteld vertrok.
Wat herinneren we ons allemaal niet meer, wat ons maakt?
