Om 40 kilometer te fietsen in 1 uur moet je voortdurend 42 kilometer per uur fietsen, dat is niet logisch maar wel waar, weet ik uit ervaring. Als adolescent deed ik aan wedstrijden kwarttriatlon: 1 kilometer zwemmen, 40 fietsen en 10 hardlopen, in die volgorde. Tijdens alle onderdelen van de triatlon ervoer ik tijd anders. En met alle onderdelen bedoel ik er vier, want naast drie sportieve onderdelen moet je wisselen van onderdeel, en ook dat moment kent een eigen tijd natuurlijk. In mijn geval vaak te veel tijd – vooral mijn zwempak uittrekken kostte me dure seconden.
Bij het zwemmen, zeker in open water, raakte ik al snel in een trance. Als ik met de meute het water in stormde gierden de zenuwen nog door m’n lijf, maar zodra ik lag dwong het water me in een eigen tempo en een cocon van geluid. Als ik bij aankomst het water uitliep, was, ondanks mijn wil om te winnen, alle haast uit mijn lijf verdwenen. Dat veranderde op de fiets in het uur dat volgde – nadat ik eindelijk mijn pak uit had. Ook al ervoer ik de fietsrit als één langgerekt moment waarop ik ononderbroken loerde op de snelheidsmeter aan mijn stuur, het bleef een race tegen de klok. Omdat ik wist dat het ding constant 42 moest aangeven om niet onder de 40 km/u gemiddeld te zakken (even een banaantje naar binnenwerken of een licht remmen in de bocht is al fnuikend) ontdekte ik dat je heel lang en in volle stress, in het nu kunt leven.
Even tussendoor …
Meer lezen over filosofie en tijd? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Hardlopen ging me het gemakkelijkst af. En ondanks dat het parcours meestal uit een aantal rondjes bestond waarbij je dezelfde mensen telkens een beetje anders langs de kant zag staan, smolt ook hier tijd ineen tot een actueel vacuüm.
Hoe kan het heden op zoveel manieren tegenwoordig zijn?
