Hester IJsseling (52) is onderwijsfilosoof en lector aan de Thomas More Hogeschool.
Beeld: Maarten Noordijk
Eind jaren tachtig volgde ik college bij Cornelis Verhoeven aan de Universiteit van Amsterdam. Hij was mijn hoogleraar, ik was zijn student. Hij was altijd bezig iets te bestuderen en vaak ook te vertalen – iets wat zijn interesse had – en ondertussen gaf hij daarover college. Dat ging bijvoorbeeld over Heraclitus of over de grotvergelijking van Plato maar ook over de tamelijk obscure zeventiende-eeuwse cartesiaan Arnout Geulincx. Ik wilde naar hem luisteren, omdat ik voelde dat daar iets gebeurde. Je voelde zijn liefde voor die teksten, zijn vuur – en daar mocht je dan bij zijn. Terwijl we samen met die teksten bezig waren, hij vanuit zijn deskundigheid en wij, studenten, vanuit onze interesse, gebeurde er iets met ons, met mij. Het vormde me. Eigenlijk besef ik pas nu je er mij rechtstreeks naar vraagt hoeveel zijn leraarschap voor mij betekend heeft.
“Vorming is een gebeurtenis”, schrijft Verhoeven in Traktaat over het spieken (1980), “een persoonlijk proces waarvan het resultaat niet te voorspellen en niet te intenderen is.” En zo is het.
Ik herinner me het moment dat ik Verhoeven tegen het einde van mijn studie een voorstel voorlegde voor een promotieonderzoek. Hij zei met een minzaam ironisch grijnsje: “Het is wel heel gewichtig, hè, wat je daar zo allemaal opschrijft.” Hij hield me een spiegeltje voor over de toon waarop ik dat voorstel had geschreven. Sindsdien doe ik mijn best om gewone taal te gebruiken. Niet uit onzekerheid belangrijk gaan doen. Geen moeilijke woorden gebruiken om academici te imponeren. Dat heb ik van Verhoeven geleerd. Het blijft een aandachtspunt, want sommige mensen lijken zich ongemakkelijk te voelen bij zo’n ongewapende, schijnbaar naïeve stijl. Verhoeven zit dan op mijn schouder en bemoedigt me: “Laat je niet van de wijs brengen.”’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
