‘Probeer te voelen zonder er woorden aan te geven – daar komt de Indiase denker Krishnamurti steeds op terug. Ik las hem voor het eerst in mijn studententijd en ben hem altijd blijven lezen. Angst is een gedachte, zegt hij, net als andere gevoelens. Als je aandachtig stilstaat bij een gevoel, blijft er niet zoveel van over en verdwijnt het zelfs uiteindelijk.
Nog niet zo lang ben ik co-ouder. Als de kinderen bij hun vader zijn, heb ik op sommige dagen een opgejaagd gevoel. Ik ga hard werken, het huis schoonmaken. Op zo’n moment dwing ik mezelf even stil te staan en kom ik erachter wat er allemaal door mijn hoofd gaat: dat ik mijn kinderen mis en bang ben dat ik ze nooit meer terugkrijg, dat ze in een gezin met beide ouders horen en dat het nu nooit meer goed met ze komt. Gedachten die me angstig maken, maar niet waar zijn, of waarvan ik niet kan weten of ze waar zijn. Als ik daarna probeer alleen maar te voelen, me niet te verzetten en de woorden weg te laten, zoals Krishnamurti zegt, wordt duidelijk wat er echt aan de hand is: mijn kinderen zijn weg en ik mis ze. Ik ben verdrietig, maar het is ook niet meer dan dat. Ze komen ook weer terug.
“Ben je bang voor een feit of een idee over dat feit?” schrijft Krishnamurti. Zijn ideeën liggen in de lijn van de stoïcijnse filosofie en cognitieve gedragstherapie, waarbij het uitgangspunt is dat mensen met hun denken hun gevoel beïnvloeden. Maar Krishnamurti gaat verder; hij deconstrueert het denken en het voelen. Dat extreme raakt me. Hij biedt een ideaal dat je nooit zult bereiken, maar wel kunt nastreven.’
