Mijn rode kater (ex-kater) Olle is soms een van mijn grootste leermeesters. Toen ik daarstraks over de rand van mijn laptop naar buiten keek, zag ik Olle in de tuin. Hij liep op een eik af, zette zijn nagels erin en keek naar boven. Gisteren zat hij ín diezelfde boom en nu maakte hij aanstalten om omhoog te klimmen. Hij deed het niet. Kom op Olle, dacht ik. Wie A zegt, moet ook B zeggen!
Direct vroeg ik me af of dat klopt. Moet je doorgaan als je eigenlijk niet meer wilt of kunt? Of ergens gewoon geen zin in hebt? Is het verdacht om je te bedenken? Ik hoef niet veel moeite te doen om voorbeelden te vinden van dingen waar ik beter wat eerder mee had kunnen stoppen. Geen B zeggen waar ik A al gezegd had. Die ene relatie, die ene baan, dat ene contract.
Toch lijkt het alsof we niet makkelijk stoppen met zaken die niet meer bij ons passen. En als iemand het wel doet, duurt het niet heel lang voordat ergens het idee klinkt: ‘Wie A zegt…’ Waar komt dat idee vandaan? Is het een vreemd soort perfectionisme? Calvinisme wellicht? Het neemt in elk geval het plezier van experimenteren weg. Uitproberen, onderzoeken of iets past, en zo niet: door naar de volgende hobby, baan, relatie, vriendschap of woonplaats.
We lijken mensen die snel ergens mee stoppen te wantrouwen. Die noemen we ‘opgevers’, ‘twijfelaars’, ‘lanterfanters’. Ook ik heb me daar weleens schuldig aan gemaakt. Wanneer mijn zusje met de zoveelste studie of opleiding stopte omdat die toch niet helemaal haar ding was, stond ik (al dan niet hardop) met mijn oordeel klaar.
Hoe zou de wereld eruitzien als we onszelf toestemming gaven om eerder te stoppen én anderen er niet op zouden afrekenen? Zouden we meer durven experimenteren? Vrijer uitproberen wat ons past en wat niet? Beginnen, evalueren en weer afhaken en opnieuw beginnen? Wat mij betreft wordt het tijd voor een nieuwe moraal: wie A zegt, mag lekker zelf weten of-ie B zegt.
