De apologie van Socrates is een van de beroemdste werken van Plato. Het beschrijft hoe Socrates zich in de rechtbank verdedigt tegen de aanklacht dat hij de goden heeft ontheiligd en de jeugd misleid. Het mocht niet baten: uiteindelijk werd hij hiervoor veroordeeld tot het drinken van de gifbeker.
De dood van Socrates kan zonder al te veel te overdrijven het startpunt van de geschiedenis van de filosofie worden genoemd. Zijn dood was als het ware de oerknal voor de filosofie. […] Zijn opvatting van de dood (en dus van het leven) en met name zijn laatste woorden, bleven filosofen nog lang bezighouden.
Socrates staat bekend om zijn uitspraak ‘ik weet alleen dat ik niets weet’. Ook op het gebied van de dood gaf Socrates toe dat hij niet veel wist. Hij had er echter wel een aantal ideeën over:
Hij vreesde de dood niet, want hij redeneerde dat de dood ‘van tweeën een’ is: ofwel een soort niets, een droomloze eeuwige slaap, ofwel een verhuizing van de ziel naar een andere omgeving, waar alle overledenen bijeen zijn. Nu, voor niets hoeven we niet echt bang te zijn en in het andere geval hebben we zeker niets te vrezen. Socrates verkneukelde zich al bij de gedachte dat hij in het laatste geval alle grote geesten van vroeger lastig zou kunnen vallen met zijn onderzoek en kritiek.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
