Moeten dieren rechten krijgen? Ik was begin twintig, studeerde rechten en las Animal Liberation van Peter Singer. Dat was het eerste moment dat ik wist: ik ben dus niet de enige die deze vraag stelt. Er zijn meer filosofen die mij beïnvloed hebben, zoals Tom Regan en Will Kymlicka. Maar vooral het werk en activisme van de Nederlandse filosoof Eva Meijer raken me diep. Bijvoorbeeld als ze op haar weblog beschrijft hoe ze een pissebed bevrijdde die vastzat aan afplaktape: “Ik weekte het plakband in een laagje water, hij of zij kon toen zelf de voelsprieten al lostrekken en daarna ging het snel.” Daar zit liefde in – voor de ander, voor dieren en voor taal.
Bij Meijer voel je de wens om te begrijpen, om te luisteren naar levende wezens die je niet verstaat. Bij haar filosofisch werk betrekt ze recent onderzoek uit andere wetenschappen en laat ze zien dat dieren verzetsdaden plegen, individuele belangen en behoeftes hebben, een gemeenschap vormen, een eigen taal hebben. Zij weet daar woorden voor te vinden en op die manier je inlevingsvermogen uit te breiden. Zo kom je tot empathie die niet beperkt blijft tot je eigen soort.
Kan ik verandering bewerkstelligen? En hoe? Meijer geeft de metafoor van een zware deur die klemt. We kunnen denken dat we met z’n allen heel lang democratisch moeten duwen, terwijl we misschien moeten beseffen dat een deur altijd open kan – anders is het geen deur. Of misschien moeten we inzien “dat er naast de deurpost geen muur begint, dat je net zo goed om die deur heen kunt lopen”. Een prachtige verwoording, die me ondersteunt in het denken in mogelijkheden. Naast al diegenen die Partij voor de Dieren stemmen, of geen meer vlees eten, is zij een van de mensen die me het gevoel geven niet alleen te staan. Dat geeft me vleugels.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
