Of het nu een kopje is voor thee of een bouwzak voor aarde, het zijn tijddragers. Ze kunnen tijd stilzetten en tijd maken. In plaats van je hand als kommetje te gebruiken, of zelfs zonder enig middel (onmiddellijk!) als een beest rechtstreeks uit de bron te slurpen, vervaardigen we herbruikbare middelen die dit voor ons doen: vatten. ‘De kruik is geen vat omdat ze werd vervaardigd,’ schrijft Martin Heidegger, ‘maar de kruik moest worden vervaardigd omdat ze dit vat is.’ Het maakt niet ‘dat de kruik door de pottenbakker werd vervaardigd’; het kenmerkende van het vat is gek genoeg niet het omhulsel, het is niet het servies in je kast. Het kenmerkende laat zich niet vatten, het is het vattende zelf. In een vat kan thee afkoelen of een plant tot bloei komen. En zo bestaat menselijke cultuur uit middelen die tijd vatten. Bestaat tijd dan nooit onmiddellijk?
