Arme witte man. Ik begin zowaar een beetje met hem te doen te krijgen.
‘Ik ruik ze’, aldus lerares Arsu Azlan, ‘witte mannen van rond de vijftig jaar, vaak linksig en met als handelsmerk antiracisme en anti-islamofobie – er is een heel clubje op Twitter. Geef mij maar een die-hard racist.’ Azlan sprak over de kracht van Black Twitter in NRC Handelsblad. Nog eentje van Azlan: ‘Witte mannen. Je moet ze bréken. Je moet ze laten zien dat je niet van ze onder de indruk bent.’
En dan is er ook #zeghet, waar voornamelijk vrouwen twitteren over nare seksuele ervaringen. ‘De man is de dader’, zei schrijfster Saskia Noort kort maar krachtig in Pauw. Ze wilde dat ook mannen zich publiekelijk zouden uitspreken tegen verkrachting. Er zat een man naast haar, trouwens. Het was zo’n linksig type van rond de vijftig met als handelsmerk antiracisme en anti-islamofobie (Hans Spekman).
Noort vroeg zich af waarom er geen mannen aan tafel zaten om het gesprek te voeren over verkrachting. Misschien om dezelfde reden dat je als moslim niet wilt uitleggen dat je geen terrorist bent. En misschien ook wel omdat de positie nogal ongemakkelijk is. Want welke man is er nu vóór seksueel geweld? Als je aan tafel aanschuift, riskeer je gezien te worden als de Helper Male, zo’n goedbedoelende man die Azlan rauw lust.
In het racismedebat zit je als witte vrouw wat dat betreft in een soortgelijke positie. Volgens de columniste Maryam el Maslouhi is filmmaker Sunny Bergman een Helper Whitey. Naar Quincy Gario luisterde niemand, maar toen Bergman haar film over Zwarte Piet maakte, was er ineens wél debat. Ze had, aldus Maslouhi, haar witte privilege kunnen delen en haar film over Zwarte Piet kunnen laten maken door een zwarte filmer. Mij lijkt dat pertinente onzin. Racisme is niet alleen een zaak voor zwarten, evenmin als verkrachting louter een vrouwenzaak is. We handhaven een gevaarlijk standpuntdenken als we de ‘witten’ en ‘mannen’ en ‘witte mannen’ die zich uitspreken tegen racisme en seksueel geweld in de positie van de vijand manoeuvreren vanwege hun sekse of kleur.
Laten we vooral ook via andere media dan Twitter het gesprek over deze serieuze kwesties voortzetten. Want laten we wel wezen: Twitter is óók een openbaar toilet waar mensen publiekelijk hun stinkende scheten laten waardoor anderen zich in hun slachtofferschap bevestigd weten. Twitter deelt de samenleving al te simplistisch op in wit en zwart, dader en slachtoffer, man of vrouw, zwart of wit, voor of tegen. Alle emanciperende kracht ten spijt, ook Black Twitter en #zeghet zijn daar pijnlijke voorbeelden van.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
