Stel. Je woont in New York en je mag de nieuwe burgemeester kiezen. De enige Democraat is de 49-jarige Anthony Weiner. Maar hij is omringd door schandalen. Hij twitterde een foto van zijn stijve geslachtsdeel per ongeluk aan 40.000 van zijn volgers, terwijl die voor een 22-jarige vrouw bedoeld was.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Het schandaal is drievoudig: de foto zelf is scandaleus, de beoogde ontvanger is stukken jonger dan hij, en hij is getrouwd.
Dat hoeft natuurlijk geen barrière zijn om op hem te stemmen. Zijn seksuele leven is immers een privézaak. Hij kan best een prima burgemeester zijn. John F. Kennedy kon er in zijn tijd ook wat van.
Maar toch. Zijn gedrag, waarbij hij herhaaldelijk in de fout vervalt na eerst publiekelijk te hebben aangekondigd dat iets nooit meer zal gebeuren, maakt hem chantabel. Bovendien: als hij geen controle heeft over zijn driften in zijn liefdesleven, heeft hij die wellicht ook niet op zakelijk gebied. Misschien geilt hij op macht zoals op meisjes en kan New York zelf hem niet zoveel schelen.
Hoe valide is dat laatste argument? Is het zo dat je werkambities en je persoonlijke (liefdes)leven wel uit elkaar kunt houden? Toen ik erop ging letten, bleek dat we dit soms wel en soms niet doen. Van vrouwen die Vijftig tinten grijs verslinden, denken we niet meteen dat ze op de werkvloer ook het liefst vastgebonden worden. Maar bij de finale van de beste singer-songwriter van Nederland verdedigt jurylid Roos-Anne haar favoriete zangeres als volgt: ‘Jij hebt zoveel lelijks over je karakter over je heen gekregen, maar het gaat er niet om of je een goed karakter hebt, maar om hoe je optreden is, en dat is formidabel.’
Is de mens een ‘geheel’ of moeten we prestaties op het werk en blunders in het privéleven scheiden? Bij politici is dat vrijwel onmogelijk geworden. Het privéleven van een politicus is een wapen in handen van de vijand, in dit geval de Republikeinen. Een musicus kan zich meer veroorloven, dat geeft haar of hem zelfs street credibility.
Tot slot. Ik hoorde Hannah Arendt onlangs in een fragment van Zomergasten beweren dat het vrouwen lelijk stond om bevelen uit te delen. Dat was in 1964. In 2013 vind ik het lelijk als vrouwen blijven plakken aan de zijde van hun echtgenoot om zijn seksuele/politieke blunders goed te praten. Huma Abedin is prachtig, maar wordt lelijk als ze verklaart dat ze vertrouwen heeft in haar man en daarbij tegelijkertijd het hoofd buigt. Haar lichaamstaal verklaart iets anders. Huma Abedin heeft meer in haar mars. Op haar zou ik stemmen als ik het niet zo lelijk vond staan dat ze zich zo in bochten wringt om haar man te redden van zijn politieke ondergang.
