Een Chinese tijgermoeder of een Surinaamse vader zal ik nooit worden. De Chinese tijgermoeder, zo weten we dankzij de schrijfster Amy Chua, stuwt haar kinderen op tot grootse prestaties met een strak sport- en pianoschema. De Surinaamse papa geeft duidelijk de grenzen aan (‘Waarom? Daarom!’) en dat weten we weer dankzij Roué Verveer. De opvoeding nationaliseren (‘Surinaams’, ‘Chinees’) dient als afzetpunt tegen de slappe ‘westerse’ opvoedmethode. Anti-autoritaire westerse ouders geven hun kinderen te vaak hun zin, met alle gevolgen van dien. Ik herken mij in de kritiek. Ik hoef niet de beste vriendin van mijn kind te zijn, maar ik heb het wel graag ‘gezellig’ met haar. Samen taarten bakken, naar de film, IKEA, dolfinarium, op de tandem door de natuur –het leven is een groot attractiepark vol aangename afleidingen. Misschien komt het doordat ik laat moeder ben geworden en maar één kind heb, dat ik haar graag haar zin geef. Gelukkig sta ik niet alleen. Ook Aaf Brandt Corstius rekent zich tot het slag ‘Ik geef mijn kinderen alles wat ze willen’. Op een dag wilden haar kinderen een Dopper, een drinkfles met een bekertje, en mama Aaf toog prompt de hele stad af op zoek naar zo’n ding. Ook mijn dochter is een Dopper-dochter. Kwam ook op een dag van school thuis met de dringende behoefte aan zo’n drinkfles. Ik zei aanvankelijk met diepe basstem: ‘Nee, je hebt al een mooie drinkbeker!’ Ontzetting, want: Mama, alle kinderen op school hebben een Dopper, behalve ik. Daarmee drukte ze op mijn Scandinavische opvoedingsknop: niet uit de toon vallen en aanpassen aan de gemeenschap op straffe van uitsluiting, en je kind als kleine volwassene beschouwen die prima weet wat goed voor hem of haar is. U begrijpt: mijn dochter heeft nu een Dopper, en ik heb er trouwens ook een, want ik vond het een geinig ding en bij aanschaf bleek ik een Goed Doel te steunen, waarmee mijn slappe ouderschapsgeweten gesust werd. Nu predik ik al jaren de slogan ‘Denken is van mening durven veranderen’, en bezing de lof van het twijfelen en het zwenken als een kwaliteit die iedere grote filosoof zou moeten bezitten, maar ik vrees toch dat ik hiermee niet wegkom in de huidige opvoedingsdebatten over het verlies aan gezag. Paul Verhaeghe geeft in Autoriteit het zorgwekkende voorbeeld van een alleenstaande moeder die nooit grenzen heeft gesteld en op een dag door haar eigen zoon geslagen wordt. Verhaeghe raadt aan om de autoriteit over de gemeenschap te delen. Klinkt goed, al vraag ik me af hoe het werkt: moet ik mijn Surinaamse buurman gaan inschakelen? U behoort ook tot de gemeenschap, dus ik vraag het ook u. Wat is erger: uitsluiting of het verlies aan gezag? #Dopperkinderen.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
