Op vrijdagavond 30 augustus 1997 bevond ik mij op mijn zolderkamer in Maastricht. Ik was alleen en keek tv. Uri Geller was te gast in een tv-programma, ik meen van Ivo Niehe. Hij zei dat iedereen die een kapot horloge had, dat even moest gaan zoeken. Ik had er een en pakte dat uit een laatje. Nu moest ik heel geconcentreerd drie keer hard roepen: ‘DO IT!’
Uri Geller was zo overtuigend dat ik in dit project begon te geloven. Omdat er toch niemand thuis was, legde ik alle gêne af. Ik zond al mijn helende energie naar het kapotte mechaniek en riep driemaal vurig: ‘DO IT!’
Bij mij werkte het niet. Bij een heleboel anderen wel, want je kon een nummer bellen als het gelukt was, en de teller liep aardig op. Het voorval bleef hangen. Hoe kon het dat ik tegen beter weten in zo tegen mijn horloge had staan brullen?
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Vijftien jaar later kreeg ik het antwoord. Op filmfestival IDFA ging de meesterlijke documentaire The Secret Life of Uri Geller – Psychic Spy? in première. De gaven van Uri Geller waren zo groot dat hij voor de Israëlische inlichtingendienst en de CIA werkte. Ook had hij speciale banden met Mexico. Zijn opdrachtgevers huurden hem in om te kijken of hij ook floppydisks buiten werking kon stellen of geheime locaties van raketten kon detecteren. En dat lukte kennelijk. Een aantal serieuze wetenschappers van Stanford (natuurkundigen) testte Geller en concludeerde dat hij inderdaad bijzondere gaven heeft. Wat de documentaire vooral laat zien is dat geloven in Uri Geller werkt. Geller is een meesterlijke verteller. Hij laat je geloven dat hij een genie is. Of het verhaal over Geller als (dubbel)spion waar is, weet je uiteindelijk niet zeker. ‘Daarover kan ik niks zeggen. Gebruik je verbeelding’, zegt Geller telkens als de filmmaker hem vraagt hoe het nu echt zit.
Tot slot. U vraagt zich wellicht af waarom ik mij het voorval met het horloge zo goed herinner, inclusief de exacte datum. Ook dat is de kracht van het ongelooflijke narratief. Precies een dag later, op 31 augustus 1997, overleed Lady Diana Spencer, prinses van Wales, bij een auto-ongeluk. Ik zag het nieuws ’s ochtends op televisie en bleef aan de buis gekluisterd. De dood van Lady Di was het eerste grote mediamoment waarbij ik me herinnerde ‘waar ik precies was toen ik het hoorde en wat ik deed’ (later volgden 9/11 en de moord op Van Gogh).
Ik was op mijn zolderkamer in Maastricht, helemaal alleen. De avond ervoor had ik driemaal heel hard ‘DO IT!’ tegen mijn horloge geroepen.
