De gesprekken over feminisme werpen hun vruchten duidelijk nog niet helemaal af. Waarom er na #metoo meer werk zoals dat van de Amerikaanse kunstenaar Sarah Bahbah nodig is.
Afgelopen week werkte ik bij How The Light Gets In, een filosofiefestival in Wales. Ik had naar aanleiding ervan een heel artikel klaarstaan over schoonheid. Maar toen ik thuiskwam merkte ik dat er iets heel anders door mijn hoofd ging. Dus wil ik het hebben over de Amerikaanse kunstenaar Sarah Bahbah en mijn laatste twee avonden op het festival.
Beeld: Sarah Bahbah
Sarah Bahbah maakt korte films, die ze vervolgens als screenshot verkoopt. In de films gebruikt ze teksten uit haar oude dagboeken over daten, liefde en de algemene pijn van het bestaan.
Ik stond eigenlijk niet te springen om over Sarah Bahbah te schrijven. Met en na #metoo wilde ik vooral luisteren. Ik heb een sluimerende feminist in me. Soms – als het niet nodig is, en #metoo was zo’n tijd – slaapt ze maandenlang. Maar dan staat ze ineens weer op; haar schoenen zijn altijd modderig, alsof ze eeuwig in de bergen heeft gewandeld, en als ze er is kan ik niet om haar heen. Op het festival werd ze ineens weer klaarwakker en sindsdien rommelt ze door mijn hoofd. Ik geloof niet dat ze stil zal zijn tot ik vertel wat ze te zeggen heeft. En zij wil graag praten over Sarah Bahbah. Maar eerst over het festival.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
