Thomas Verbogt (67) is schrijver van romans, toneelstukken en verhalen. Zijn nieuwe roman heet Als je de stilte ziet.
‘Het was op een zondag bij mijn ouders in Nijmegen. Ik was begin dertig en had mijn eerste boeken gepubliceerd. Het was een middag met grote levendigheid – mijn zusjes waren er, de jenever stond op tafel, mijn moeder kwam met haringen, we hadden een mooi gesprek. “Fijn dat je er bent, jongen,” zei mijn vader. Hij liep naar de boekenkast, pakte De mythe van Sisyphus van Camus, sloeg een arm om me heen en zei: “Dit moet jij maar meenemen.”
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Toen mijn vader dit exemplaar kocht, was ik tien. Ik herinner me dat hij het las en daarna voor het raam ging staan, sigaretje in zijn hand. Dan zag ik hem denken. En ik zag een soort opluchting. Nu interpreteer ik dat als de opluchting die je voelt als je weet dat er iets nieuws aan je leven wordt toegevoegd waaraan je iets hebt. Op het kookpunt van mijn puberteit las hij me eruit voor. “Er bestaat maar één werkelijk filosofisch probleem: de zelfmoord,” is de bekende beginzin.
Door Camus besefte ik dat je aan je leven zo veel mogelijk lichtheid moest geven. In die tijd zocht ik lichtheid in muziek, in boeken. Ik begon Remco Campert te ontdekken. Die schrijft wel over ernstige dingen, maar het swingt.
Als ik nu ’s ochtends in mijn werkkamer ga zitten, de muziek aanzet, de computer opstart en om me heen kijk, dan staat dat boek naast me en zie ik weer de boekenkast thuis, mijn vader die het boek na 22jaar aan me cadeau geeft en al die belangrijke momenten daartussen. Die momenten tuimelen over elkaar heen in een fractie van een seconde. Dit boek is altijd bij me, ik neem het mee op reis – het is een boek dat bij me hoort.’
Beeld Maarten Noordijk
