In een relatie zijn er van die zinnetjes die steeds opduiken, een soort leidmotief van een persoon. Voor mijn man is dat: ‘Ik heb zo weinig tijd.’ Als ik voor elke keer dat hij dit zegt een euro kreeg, zijn de vliegtickets snel geboekt.
Wat hij er letterlijk mee zegt, komt me altijd vreemd voor: is tijd dan iets dat je kunt bezitten? En waar je dus een tekort aan kunt hebben? Sinds ik erop ben gaan letten valt me op hoe vaak we spreken over ‘gestolen tijd’ of ‘extra tijd’.
Is deze uitspraak misschien een uitdrukking van een gebrek aan overzicht, van innerlijke drukte? Waarom zeggen we dat dan niet gewoon? Nu lijkt deze uitspraak een manier om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor je tijdmanagement.
Misschien is ‘Ik heb geen tijd’ wel de sociaal geaccepteerde leugen van onze tijd. Een excuus dat niemand in twijfel trekt, omdat we allemaal doen alsof tijd iets is waar de een meer van heeft dan de ander. Is dit zinnetje een statussymbool geworden? Ik ben druk, dus ik besta?
Even tussendoor …
Meer columns lezen van Elke Wiss? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Ik gebruik het zinnetje zelf niet meer. Ik weiger door het leven te gaan met gekozen haast. Ik ervaar wel tijdsdruk, heus, maar ik hoef dat niet nog erger te maken door te roepen hoe weinig tijd ik heb. Soms kom ik in de verleiding, als iemand ‘koffie wil drinken om te kijken of we wat voor elkaar kunnen betekenen’. Dan grijp ik bijna naar ‘Heb ik geen tijd voor’, maar ik weet meteen dat ik dan lieg. Natuurlijk heb ik daar tijd voor, als ik zou willen. Ik wil dat niet. Dus zeg ik: ‘Ik kies ervoor om mijn tijd nu aan andere dingen te besteden’.
Niet makkelijk, wel eerlijker.
