De kennis met wie ik zat te praten had haar wenkbrauwen hoog opgetrokken en haar stemvolume flink opgeschroefd om haar woorden kracht bij te zetten. Als ze zich zou opgeven voor het Nationale Kampioenschap Verongelijkt Zijn, zou ze het winnen. De kennis in kwestie is docent. Ze geeft les aan jongeren tussen de 14 en 20 jaar en wilde met een leerling in gesprek over een onderwerp waarover de meningen sterk zijn, en verdeeld. De leerling weigerde, want ‘Ik heb hier al een heel sterke mening over’, dus in gesprek gaan was niet nodig.
Toen de leerling door een klasgenoot werd gevraagd waar die mening op was gebaseerd (veel gelezen, onderzoek gedaan, gesprekken met ervaringsdeskundigen, logica en deugdelijk redeneren – je weet wel, de zaken waar we allemaal onze mening op baseren), was het antwoord: ‘Nergens op, ik voel dat gewoon zo.’
‘Dat is toch belachelijk!’ aldus kennis. ‘Ik probeer die jongeren iets van kritisch denken bij te brengen, en ze weigert gewoon haar eigen mening te onderzoeken. Dat is zwak.’
Zonder dat ik het zelf doorhad zat ik driftig te knikken. ‘Belachelijk jaja, heel stom, nounou, het is wat met die jeugd van tegenwoo…’
Midden in het gesprek realiseerde ik me dat ik zelf misschien een mening heb over ‘mensen met sterke meningen’.
Is een mening hebben (en daaraan vasthouden) een teken van zwakte? Als dat zo is, waarom wordt een ‘sterke mening’ verkondigen dan doorgaans eerder beloond dan afgestraft? In talkshows en opiniestukken zie ik regelmatig mensen met een ‘heel sterke mening ergens over’. Zelden tref ik op deze plekken iemand die het nog niet helemaal weet.
Zijn er ook zwakke meningen? En hoe herken je het verschil? En betekent een mening hebben inderdaad dat je niet meer in gesprek hoeft? Of is het andersom, en wijst een mening erop dat je als de sodeknetter in gesprek moet om die mening te onderzoeken en, zo nodig, bij te stellen?
Is er überhaupt iets sterk aan een mening hebben?
