Zouhair Saddiki (30) is docent bedrijfseconomie, D66-gemeenteraadslid in Gouda en studeert filosofie.
‘Toen mijn vader naar Mekka op bedevaart was, overleed mijn oma in Marokko. Ik was 21. Het was afschuwelijk. Waarom moet dit gebeuren? Ik riep tot God, maar ik kreeg geen gehoor. Vanaf dat moment ging ik me afzetten tegen God. Ik heb een Marokkaans-Algerijnse achtergrond, heb deels Joodse voorouders en ben islamitisch opgevoed. Maar toen ging ik niet meer naar de moskee, bad niet meer, deed nog maar half aan de ramadan mee. Mijn denken werd keihard. Alles was materie. De mens is een egoïstisch wezen. Het leven heeft toch geen zin
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Bij filosofie werd ik geconfronteerd met metafysica. We spraken over waarheid, identiteit en vrijheid. In mijn hoofd begon alles te kolken en te draaien. Ik wist: dit heb ik mijn hele leven gemist. Binnen een religie – of dat het jodendom, islam of christendom is – zijn de antwoorden op metafysische vragen al ingevuld. Nu had ik de vrijheid om de concepten op verschillende manieren te benaderen, om ze te bediscussiëren én om erop terug te komen als ik het verkeerd had.
Opmerkelijk genoeg heeft filosofie voor mij de deur weer op een kier gezet voor God. Ik ging me verdiepen in joodse en islamitische filosofen. Averroes liet me zien dat filosofie en religie twee waarheden zijn die niet in tegenspraak met elkaar hoeven te zijn. En via de mystica Rabia van Basra ontdekte ik het belang van het concept liefde. Ik ontdekte de warmte, de emotie, mijn hart. Ik zag in dat vroeger het geloof voor mij het afwerken van een checklist was – die daagt je niet uit om na te denken en te twijfelen. Of God bestaat weet ik niet, maar als ik alleen ben of troost nodig heb, geeft het concept God mij houvast.
