Iets over het krachtige narratief van Big Pharma, Big Money, Big Politics – en wat dat woordje ‘Big’ daar precies doet. Het idee dat grote bedrijven en instanties baat hebben bij onze afhankelijkheid en zelfs de dood incalculeren – ‘necropolitiek’, met een mooi woord.
Iets over The Investigation. Deze recent verschenen Scandinavische serie is gebaseerd op de moord op Kim Larsen, de Zweedse journaliste die aan boord stapte van een duikboot en nooit meer terugkwam. De serie is goed gemaakt, geheel volgens Nordic Noir-principes, daar niet van, maar kan een fictieserie ook té dicht op de werkelijkheid zitten?
Iets over wat ik nu het ‘groensyndroom’ doop, of Green Syndrom (want alles moet in het Engels). Een variant op het Stendhal-syndroom waarbij je overdonderd wordt door de schoonheid en groenheid van de natuur. Een vrouw vertelde mij dat ze na haar verhuizing van stad naar platteland een zintuiglijke schok had ondergaan door al dat indringende groen en mentaal zowat ten onder ging aan de ervaring van natuur in al haar sensaties, waaronder het geluid: de wind, het gigantische gezoem van de bijen.
Iets over hoe je grondig van stemming kunt veranderen aangaande het coronabeleid. Binnen een jaar veranderde ik van iemand die gespannen klaarzat bij elke persconferentie en zich opwond over mensen die zich niet aan regels hielden, tot iemand die de persconferenties overslaat, vindt dat de terrassen en het onderwijs open moeten en zich groen en geel ergert dat het land door virologen geregeerd wordt op basis van het R-getal, in plaats van door de mentale gezondheid van jongeren, het leed van ondernemers – de totale verachting van de cultuursector is een gotspe.
Iets over de opmars van het vraagteken in de krantenkoppen: ‘Wie wordt er nog blij van een toegangstest?’, ‘Hoe gaan we om met (valse) hoop?’ Als zelfs de kranten onzeker worden…
En o ja, graag nog een Monument voor Merel. Merel uit de serie Oogappels. Ze is verreweg het meest originele onhebbelijke, heerlijke vrouwelijke personage van de afgelopen jaren. ‘We hebben allemaal een Merel in ons,’ zei een vriendin laatst. Ja. Ja! We zijn allemaal Merel, zou ik durven beweren.
Over al die dingen wil ik nog schrijven. Ik kon niet kiezen voor deze column. Dat geeft niet, het is de laatste. Als er al een rode draad door mijn stukken liep, dan was het toch wel een ode aan de waarde en schoonheid van het twijfelen, weifelen, aarzelen, wankelen, schromen, huiveren, haperen, struikelen, falen – alles tegelijk. Het was mij een waar genoegen om zo lang – op de kop af tien jaar – voor dit prachtige blad en voor u een column te mogen verzorgen.
