Uit wraak heb ik een keer ’s nachts iemands band leeg laten lopen. De man in kwestie had mij bedrogen. Als in: vreemdgaan. Ik voelde me kleinzielig. Een band leeg laten lopen blonk niet bepaald uit in meesterlijke wraak, dit was een treurig pufje. De nacht waarin ik met trillende handen zowel het ventiel losdraaide als de relatie liet leeglopen beschouw ik als een persoonlijk dieptepunt.
Ik heb er gedurende mijn leven zo min mogelijk aan teruggedacht, tot afgelopen maand. Marco Borsato schoof aan bij Linda’s Wintermaand en aan een miljoenenpubliek vertelde hij dat hij nooit meer vreemd zou gaan. Merkwaardige televisie was het. Waarom deed hij dit? Kreeg hij er veel geld voor? En waarom hield zijn vreemdgaan de natie – mijzelf incluis – überhaupt zo bezig? Linda de Mol opperde dat als niet Marco Borsato zelf het imago van de brave huisvader zo had gepromoot, niemand erbij stil had gestaan.
Psychotherapeut Esther Perel zette ooit treffend uiteen dat de Verenigde Staten een puriteinse cultuur kennen en dat publieke boetedoening daar gemeengoed is. Protestantse culturen staan zeer lang stil bij bedrog en verraad, las ik. Zou dit stukje Amerika nu ook naar Nederland overwaaien? Immers, over het kinderprogramma Gewoon Bloot was ook ophef ontstaan.
Ik nam Perels Liefde in verhouding ter hand.
Een meesterlijke wraak werd een treurig pufje
Al bladerend stuitte ik op… een bandenprikker! Perel schrijft dat de 29-jarige Ciro haar vol vuur vertelt dat hij van plan is om de nacht van zijn vriendin en haar hitsige minnaar flink te bekorten door haar autobanden lek te prikken: ‘Nu hoef ik me tenminste niet voor te stellen hoe ze in zijn armen ligt, ik stel me voor hoe ze in de regen op de takelwagen staan te wachten.’ Perel signaleert de ‘Latijns-Amerikaanse’ omgang met bedrog en jaloezie. Wat in puriteinse culturen kleinzielig sentiment is, wordt door de Italiaanse filosoof Giula Sissa ‘erotische woede’ genoemd. Perel stelt dat daarmee bedrog en jaloezie niet worden ontkend om de morele superioriteit hoog te houden.
Ik veerde met terugwerkende kracht op. Lang leve de bandenprikker!
Maar: inmiddels was een schare virtuele bandenprikkers bezig flink los te gaan op Marco Borsato. Deze schare leek de puriteinse cultuur eerder verder te benadrukken dan gepassioneerd omver te blazen.
Perel vertelt trouwens niet hoe het afliep met Ciro. Ik zal u zeggen hoe het bij mij afliep. De vreemdganger belde me de volgende dag op.
IJzig: ‘Jij hebt mijn fietsband lekgeprikt.’ Het leek nu vele malen erger om een vrouw te zijn die ’s nachts banden leegprikt dan een vreemdganger. Ik ontkende.
Ontkennen! Moet je níét doen. Dát had Marco me kunnen bijbrengen.
