Er staat sinds lang weer een piano in huis. Al die tijd hadden mijn vingers de herinnering aan de toetsen bewaard, als de herinnering aan een verliefdheid die jaren later ineens kan ontwaken omdat je toevallig dat ene liedje hoort.
Muscle memory zorgt ervoor dat spieren zoiets als pianospelen nooit helemaal vergeten. Zou Plato’s anamnese – het herinneren van de ware, perfecte Ideeën – ook zo voelen? Je brengt je iets opnieuw te binnen, iets wat je eigenlijk al wist maar vergeten was. Alleen probeer ik nu iets te leren wat ik nooit heb gekund: spelen met akkoorden in plaats van klassieke partituren.
Mijn vingers moeten ook hun eigen ding gaan doen
De tentakels van een octopus herbergen twee derde van zijn neuronen, las ik, alsof hij negen hersens heeft, één in de kop en de rest in de armen. Ze worden weliswaar centraal aangestuurd, maar na een zetje doen de tentakels al gauw hun eigen ding. Schelpen openmaken, proeven, van kleur verschieten.
Mijn vingers moeten ook hun eigen ding gaan doen, in samenspel met elkaar en met mijn voet op het pedaal, bijgestuurd door de oren en zonder veel nadenken. Dat duurt nog wel even. F#7sus4? Bb+7#9? Zo ver reikt mijn vijfde tentakel niet eens.
Met strompelende vingers speel ik een liedje. Het hart is ook een spier, die oude groeven van verlangen opnieuw tot klinken brengt. Wist u dat een octopus drie harten heeft?
