Hier chronische neerslachtigheid, daar verplichte vrolijkheid, en ertussenin hangen wij in een staat van verlamde en toch hysterische activiteit. ‘Ja, zo is het,’ wilde ik roepen, en dat was goed, want de lezing van Rosi Braidotti ging over ‘de filosofie van the big YES‘.
Eerder was ik puffend binnengekomen, want ik had al drie vergaderingen achter de rug, en een fietstocht door de stad met een broodje op hand.
Hoe het met me ging, vroeg iemand. Nou, mijn filosofie was er eerder een van de big NO, al wierp dat niet echt vruchten af.
Even tussendoor …
Meer columns lezen van Miriam Rasch? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Het was ook de bedoeling, zei Braidotti, dat je de rust niet had om te bedenken dat het anders kan. De bedoeling van wie? ‘Het systeem’, de overheid, het grootkapitaal. Maar ook van collega’s, hobbyclubs, jezelf. Het enige waar nooit tijd voor is, is gewoon afspreken met vrienden. Vandaar mijn mantra: nee, nee, nee.
Waarom werkt dat dan niet? Critici zijn graag tegen, aldus Braidotti, maar zo eenvoudig is het niet. Je kunt je niet door misprijzend hoofdschudden buiten de dynamiek plaatsen. Verandering begint met de erkenning dat we allemaal deel uitmaken van dezelfde wereld. Uit dat ‘ja’ volgen dan vanzelf de nee’s. I prefer not to, de mantra van Melvilles klerk Bartleby, is immers ook een affirmatie.
