En weer schiet de witte man tekort. Dit ‘testosteronluwe’ exemplaar dat ‘vooral opgewonden raakt van wijnproeverij, hobo-lessen en een cursus mindfulness’ beschermt de westerse vrouw niet tegen een horde opgeschoten ‘exotische’ mannen die haar betast en belaagt. Witte mannen zouden weer moeten doen waarvoor ze gebouwd zijn: to protect en to provide. Ik las het in The Post Online.
Ik vat het even samen mocht de argumentatie u doen duizelen. De gewelddadige horde testosteronbommen die op Nieuwjaarsnacht in Keulen heeft rondgewaard, moet beantwoord worden met meer testosteron van de witte man om zo weerstand te kunnen bieden aan dat teveel aan ongewenst loslopend testosteron dat ons vrouwen lastig valt.
Keulen is een onoverzichtelijke brij geworden. Debatten gaan over wantrouwen in de politie en de media, over politieke correctheid en complotten (‘512 vrouwen die tegelijkertijd aangifte doen, dat moet wel georganiseerd zijn door Pegida’), over zandnegers en falende witte mannen. De identiteit van de dader staat voorop, en de vraag in hoeverre de afkomst ter zake doet. Zelfs feministen van het eerste en tweede uur maken zich op Facebook meer druk om de ‘racistische’ mediaberichtgeving rondom de vermeende afkomst van de daders dan om de belaagde vrouwen – dat lijkt welhaast een bijzaak.
Ik dacht aan de briljante film Crash (2004) van Paul Haggis, verplicht huiswerk in deze verwarrende tijden De film gaat over vooroordelen en de prijs die je betaalt als je ze hebt maar ook als je ze níet hebt. Een zwart echtpaar wordt aangehouden door twee witte politieagenten en wordt –geheel volgens verwachting – vernederd. De vrouw wordt betast en de man ziet het lijdzaam aan, waarna zijn vrouw in woede ontploft dat hij haar had moeten beschermen. Hij verdedigt zich dat het nog erger was geworden: dan was hij opgepakt. Elders loopt een wit echtpaar dat vriendelijk twee donkere jongens begroet want ze willen niet racistisch zijn zo van ‘daar heb je twee dieven’. Even later worden ze beroofd.
De Britse denker Janet Radcliffe Richards gaf ooit een glasheldere definitie van seksisme en racisme. Seksisme is sekse belangrijk maken als het er niet toe doet. Maar seksisme is ook doen alsof sekse irrelevant is wanneer het wel ter zake doet. Voor racisme geldt hetzelfde. Afkomst irrelevant maken kan een vorm van racisme zijn, haar overmatig benadrukken evenzeer. In het debat over Keulen wordt gevochten om de juiste definitie. Maar het is beide, leren Crash, Radcliffe Richards en Keulen ons.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
