Ze is allang wereldberoemd, maar zelf heb ik zangeres Cécile McLorin Salvant pas net ontdekt – en ik ben zwaar onder de indruk. In een YouTube-filmpje waarin ze Wuthering Heights vertolkt (die hit van Kate Bush), is er een moment dat ze even lichtjes haar armen spreidt en zingt: ‘Heathcliff, it’s me, I’m Cathy.’ De tranen biggelen me over de wangen. Ja, geen twijfel mogelijk. Hier staat Cathy.
Die zekerheid is vreemd, omdat Cathy een wit personage is uit een Britse roman uit 1847 en McLorin Salvant een jonge Amerikaanse met een Haïtiaanse vader. In de strenge termen van de culturele politiek eigent McLorin Salvant zich een verhaal toe dat niet uit haar leefwereld komt. Of is het juist een daad van verzet als een vrouw van kleur zo’n victoriaans verhaal interpreteert?
Ik vind dit serieuze vragen, waar terecht veel aandacht voor is. En tegelijkertijd is er die adembenemende vertolking die mijn redeneringen de pas afsnijdt en leidt tot het soort ervaring waarop je hoopt in kunst: McLorin ís Cathy.
Even tussendoor… Meer columns lezen van Denker des Vaderlands Marjan Slob? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief:
Meld u aan voor onze nieuwsbrief
Voor mij volgt hieruit niet dat we heikele politieke kwesties rond culturele toe-eigening moeten relativeren. Liever zou ik ze nog verder compliceren, door ze te plaatsen in een rijke, ontembare ervaringswereld.
