Volgens Immanuel Kant (1724-1804) past elke filosofie in 4 vragen: Wat kan ik weten? Wat moet ik doen? Wat mag ik hopen? Wat is de mens?
Wat kan ik weten?
‘Voordat ik begon aan de documentaireserie De afhaalchinees dacht ik dat ik veel over mezelf wist. Ik had daarbij veel zelf ingevuld, nam veel voor waar aan. Door me te verdiepen in mijn adoptiedocumenten besefte ik dat ik niets wist. Het lijkt wel alsof ik voor mijn adoptie niet heb bestaan. Ik heb weinig tot geen babyfoto’s uit die tijd, mijn papieren kloppen niet, ik weet niet precies hoe oud ik ben en op welke dag ik jarig ben. Dat klinkt misschien banaal, maar het zegt iets over waarom ik ben afgestaan. Vermoedelijk was ik drie maanden oud toen ik naar een weeshuis in China ging. Als dat klopt, dan was ik drie maanden lang bij mijn ouders en hebben zij al die tijd gevochten om me daar te houden. Dan werden ze in alle waarschijnlijkheid onder druk van de eenkindpolitiek gedwongen om mij af te staan. Essentiële dingen over hoe ik hier terecht ben gekomen, weet ik niet. Mijn kern, mijn oorsprong, dat is allemaal gissen.’
Kelly-Qian van Binsbergen (vermoedelijk 1992) is programmamaker en journalist. In de documentaireserie De afhaalchinees duikt ze in haar eigen adoptiegeschiedenis.
Wat moet ik doen?
‘Ik zei altijd dat ik niet naar China wilde om mijn ouders te zoeken, maar in het tweede seizoen van De afhaalchinees ben ik dat toch gaan doen. Daar kwam ik erachter dat mijn lichaam meer is dan mijn uiterlijk. Voor die tijd zag ik mijn etnische uiterlijk als een lege hoes; vanbinnen was ik gewoon Nederlands. In China ontdekte ik dat ik echt Chinees ben. Als ik bijvoorbeeld verkouden of ziek ben, gooi ik mijn hele leven al liters citroensap door mijn eten en snak ik naar pittigheid. Ik ontdekte dat de regio waar ik vandaan kom, bekendstaat om het zure, pittige eten. En ik knars constant met mijn tanden – zo erg dat ik mijn nachtbitjes doorbijt. In China werd ik voor het eerst in mijn leven wakker zonder kramp in mijn kaken. Mijn lichaam ontspande. Het voelde alsof mijn lichaam wist dat ik daarvandaan kwam. Ik moest het alleen zelf nog even realiseren.’
Wat mag ik hopen?
‘Ik hoop mijn Chinese ouders te vinden, hoewel ik niet weet wat er dan zal gebeuren. Ik hoop in elk geval dat ik erachter kom wat er met mij is gebeurd en dat ik ze leuk vind. Ik hoop dat ik mensen zie die op mij lijken en die me kunnen verklaren waarom ik een meter tachtig ben.’
‘Mijn kern, mijn oorsprong, dat is allemaal gissen’
Wat is de mens?
‘De mens zit vast in zijn tunnelvisie. Jarenlang was het heersende beeld rond adoptie dat het goed is voor de wereld. Ik ben opgegroeid met het idee dat China arm en vies is, vol rochelende Chinezen. In Nederland zou ik een betere toekomst hebben. Maar toen ik in China de lift van mijn hotel instapte, stond er een robot naast me die eten naar een andere kamer bracht en ni hao tegen me zei. China zit in 2050. Ik heb geen betere toekomst in Nederland.’
De documentaireserie De afhaalchinees is te zien op NPO Start.
